yanlışı aşıma katık ettiğim günden beridir bu koyu karanlık. hep bir yerde yanlış yapılır korkusuyla çöpe attım bir bir doğrularımı *.hangi kantar ölçebilir bu zamansız günahları.ve şimdi yağmurun yağacağı bereketli günler * değildir özlenen, bir kızgın çöl sıcağında kurumaktır beklenen.sırra kadem bastığım günden beri ulaşamıyorum aradığım kişiye,kaç adak adamalıyım ya da kaç milyonlar vaad etmeliyim başı için?ar'dan parmaklıklar örmeliydim yüreğime ve sen her dokunduğunda sadece ben ölmeliydim.. heyhat! pişmanlıklarımdan çocuklar büyütemem ki ben.onlara bende olmayan hangi güzelliği anlatabilirim?nağaralar atarak yürümek sanmıştım ya hayatı, öylesine kolay.meğer sarhoşluğun geçici cesaretiymiş bu şimdi alıyorum yanılarak... artık her sabah gardorobumdan giyinecek yeni bir ben *bulmak daha da zorlaşıyor. ve ben birbiriyle örtüşmeyen kişiliklerimin * bir kısmını giyor kalanını çantama dolduruyorum. oysa taşıyamayacağım yükler yüklenmezdi omzuma biliyordum.elim yüzüm kan içinde,sular kesik,bir kussam rahatlayacağım belkide...
bir ölsem kurtulacağım...
birçok güzel şey yazılmış, o yüzden hiç kasmayıp vaktiyle izlenmiş 3. sınıf bir filmden vasat bir sahne; valla adını sanını hatırlamıyorum, söyleyen olursa bahtiyar olurum...
uyuşturucu ve silah tüccarlığı gibi "yan pislik yönlere" haiz olan kötü adamın, filme konu olan uğraşı insan ticaretidir; uzakdoğudan getirip satar çalıştırır falan, kötü adam işte...
iyi adam filmin finallerine yakın bir yerlerde, kötü adama bunun hesabını sormak, ancak evvela durumu anlamak ister;
ia- neden yaptın ha bunu neden!!?
ka-(kendine has soğukkanlığı ve karizması eşliğinde) bir insanın işini elinden alırsın, o insan yaşar...
bir insanın tüm mal varlığını alırsın, yine de yaşar...
ailesi, tüm sevdiklerini alırsın, bir yolunu bulur ve yine yaşar...
bir insanın umudunu elinden alırsan o insan yaşayamaz, ben bu insanlara umut verdim!
başrolümüzün bu cevap karşısındaki mal mal bakışıları hiç silinmese de konumuz bu değil...
kıssadan hisse:
. insanın derinliklerinde hep bir umut vardır, hep birşeylere dair bir umut vardır, bir diğerine göre "o şey" ne kadar saçma ve yavan olursa olsun...vardır...
umudunun olmadığına dair pozlar insanı cool yapmaz...
.kişiyi umutlara gebe bırakan beklentileri olduğuna göre, kişinin beklentilerinin gerçekleşmemesinden dolayı umutsuzluğa düşüp bunun hesabını hayattan veya kendi dışındaki bir olgudan sormaya çalışması anlamsızdır.
.kötü adamlar hep en esaslı cümleleri kurar.
. 3.sınıf filmler hatırlanmaz, bunun için 3. sınıftır.
gecenin karanlığındaki ışıktır, sevilen bir çift gözdeki parıltıdır, yaşam telaşında seni ayakta tutandır, kafan kazan gibi eve geldiğinde "yarın ola, hayrola" dedirtendir, yolda boş boş yürürken ambulans sesi duyup "inşallah bir şey olmamıştır" dedirtendir, hastane koridorunda beklerken acilden gelen hastayı görüp buğulanan gözlerinde arayıp bulamadığındır, bunca adaletsizliğin dünyasında kimileri zevk için yaşıyorken kimilerinin yiyecek ekmeği olmadığını göre göre "ölmek istemiyorum" dedirtendir,eski bir dostu gördüğünde evladın için böyle dostluklar diletendir, kendini parasız, arkadaşsız, giysisiz, yemeksiz düşünebiliyorken onsuz düşünemediğindir, acısıyla tatlısıyla,güzelliğiyle çirkinliğiyle, hayatı hayat yapıp yaşanılır kılandır umut.
vazgeçilmeye çalışıldıkça, belki ona olan mahkumiyetimizi, belki içinde olan masumiyeti yansıtmak istercesine başucumuzda; biz yıkıldıkça daha da dik duran en acımasız deva.
rayını şaşırmasa zamanını şaşırır. belki de biz tutunamıyoruz kimbilir... saatlerce beklerken bazen, kimi zaman olmamış mıdır asıldığınız kapılarına tam kapanırken...
biraz da kum gibi sanki. hem çok fazla maviler içinde, dışında bazen de ortasında en koyu maviliğin... hem de gözümüzün önünde görmeyi bilene sadece..
bir o kadar da narin, affetmemekte uzacık bir sarsıntıyı, parmak aralarını kenetleyen belki, tutmasını bilene.
dua gibi güven verici ve temiz, sevgili gibi bağımlılık yaratan deli sıcak, insan gibi uzak ve iki yüzlü kimi zaman. ya da belki de kendi bencilliğimiz onu iki yüzlü yapan.
gerçeğe dönmek zorunda değil ki her beslenen umut, bu dünyaya gelmek onun elinde değildi ki...
umut, kalp büyüdükçe, onu terbiye eden yaşlı ama keskin bir bıçaktır. ve ne kendisi, ne de onu besleyip büyüten günahsızdır...
Başrollerini Yılmaz Güney, Tuncel Kurtiz, Gülsen Alnıaçık ve Osman Alyanak'ın paylaştığı, 1970 yapımı bir Yılmaz Güney filmi.
Filmde, geçimini faytonculuk yaparak sağlamaya çalışan evli ve beş çocuklu yoksul Cabbar'ın (Yılmaz Güney),gittikçe büyüyen sıkıntılar karşısında sadece "umut"la beslenen mücadelesi anlatılır.
Türk sinema tarihinin dönüm noktalarından biri olarak da kabul edilen "Umut" senaryosuyla, oyunculuğuyla, anlatım biçimiyle, seyirciyi daha ilk kareden, zorlamaksızın yarattığı gerçekliğin ortasına bırakıverir.
Anlatım biçimi açısından İtalyan Yeni Gerçekçiliği'nden izler taşıyan film, Yılmaz Güney'in sinemayı toplumsal-politik konuları irdelemede bir araç olarak kullanma fikrinin ilk ciddi meyvesi olarak da değerlendirilebilir.
Zaman zaman tek bir sahnesi ya da karesi toplumsal-gerçekçi yaklaşımla çekilmiş pek çok filmin yaratmak istediği etkiye karşılık gelen bu siyah-beyaz film, Türk sineması adına gerçek bir "ilk"tir ve sırf Yılmaz Güney'in oyunculuğu için bile izlenmeden geçilmemelidir.
Filmin, başta Adana Altın Koza Film Festivali'nde 5 dalda olmak üzere, farklı film festivallerinde ödüller aldığını da belirtelim.
sürekli olarak yaşama anlam kattığı iddia edilse de eğer umut edilen şey erken ölümse iş biraz karışır gibime geliyor. umut sürekli bir şeylerin olmasını beklemektir. eğer bir şey olursa ondan artık vazgeçilir ve yeni bir şey umut edilmeye başlanır. bu da yaşam var olduğu müddetçe umudun var olduğu anlamına gelir ki sürekli sürekli umut gereksiz bir durumdur. umut etmek kötü bir şeydir, öyle ki insan umut ediyorsa uğrunda çaba sarf etmiyor demektir. kazanmak için sadece bekliyor demektir. güç harcamıyor, yorulmuyor demektir. inandığım ve kimi zaman uyguladığım felsefeye göre (düşünme, yap!) umut etmek beklemekten başka bir şey değildir. tek başına son derece anlamsızdır ve gerçekçilikten uzaktır. bu nedenle de niçe haklıdır. var olmayacağını bildiğimiz bir şeyin ya olursa diyerek olmasını beklemek iyimserlik bile değil düpe düz aptallıktır.
sözlük hiçbir kurumla bağlantılı olmayan birkaç kişi tarafından düşünülmüş bağımsız bir platformdur.
sözlük içerisindeki yazıların tüm sorumluluğu yazarlarına aiittir. sözlük bu yazıların doğru olduğu hakkında bir teminat vermez.
yazılan yazıların telifi bize ait değildir, çalınız çırpınız ama kaynak gösteriniz.
