Super oldu bir şekilde aşkından uzaklara düşmüştür. Kendisi bile anlamamışken bu durumu, alışmaya çalışmaktadır.
Fakat olmamaktadır.
Yapamamaktadır.
Ne havası havadır, ne suyu sudur.
Ne soğuğu soğuktur, ne sıcağı sıcaktır.
Belki sevgilisini özlemiştir, belki bu yüzden ne havayı ne suyu beğenmemektedir.
Hava kararmıştır.
Karanlık havaya alışkın olan super oldu, ilk defa ürperir.
Sevmemiştir.
Sevememiştir.
Bir an önce sevgilisine kavuşmayı bekler.
Umutludur.
Ama mutsuzdur.
Sahil kenarında boş bulduğu bir banka oturur, denize bakar, gözleri dolar..
Alışmalısın der kendi kendine, alışmalısın.
Cesur olmaya çalışır, bir çıkar yol bulmaya çalışır.
en sonunda bulur: bize her yer ankara. Her nerede olursa olsun, orayı ankara yapar bir kaç haftada.
Çevresini, havasını, suyunu..
Zamanla morali düzelir.
Sevgilisini geçici bir süreliğine yanına getirmiştir.
Gerçekten ona kavuşana kadar bize her yer ankara diyecek, öyle yaşayacaktır.
Telkinlerle dolu geçen günlerden sonra, iki sevgili nihayet kavuşurlar..
Zor geçen günler geride kalmış, artık sevgiliyle bir aradadır super oldu.
Geride kalan günlerden ise tek alında kalan şu cümledir:
"En güzel hava, insanın içini ısıtabilen havadır" diyen super oldu; sonunda ne olduğunu henüz bilmediği bir yolculuğa çıkar.
Bambaşka bir şehirde, tamamen aynı olduklarını sandığı kişiyle buluşacaktır.
O zamanlar gözleri kör, kalbi kapalıdır.
En sadık, en vefakar sevgilisi olan ankara sını bile unutmuştur onun için.
Gözleri sadece onu görüyor, kulakları sadece onu duyuyor, kalbi sadece onunla atıyordur.
En sonunda onun için Ankarasını bırakır, yanına gider.
Sırf bir iki gün yüzünü görebilmek, bir iki dakika ona dokunabilmek için.
Gider...
......
Ve sonra bambaşka bir şehirde nefes alıp vermektedir.
Tanımadığı binlerce yüz, alışık olmadığı bir hava etrafındadır.
super oldu ise sadece onu görür.
Gözlerinin içine bakar, üstüne titrer, sarılırken nefessiz bırakır.
Beraberlerdir, dünya durmuştur super oldu için. Kendini kaybetmiştir. Mutludur, hemde çok mutludur.
Gündüz vakti hızla geçer, güzel dakikalar son bulur, hava kararır.
Onun aşkıyla deyim yerindeyse dağları delensuper oldu, akşam olacağını hiç hesaba katmamıştır.
Kıza bir sorun olmadığını söyleyip evine bırakır.
Fakat ne yatacak yeri, ne de otelde kalacak parası vardır.
Gider bir parka, oturur banklardan birine.
Gecesi düşündüğünden soğuk olur o şehrin.
Aslında onu üşüten nedir?
Evet bunu kendi de bilmemektedir.
Ankarasından uzak olmak mıdır?
Yoksa sadece bir iki saat görebildiği aşkına doyamaması mıdır?
İstanbul hatırasından aklınada kalan cümleyi tekrarlamaya başlar.
Bize her yer ankara, bize her yer ankara, bize her yer ankara...
Anlamsız olmasına rağmen, bu basit cümle ona bir tür dayanma gücü vermiştir.
Zorluklara, engellere karşı koyabilme yeteneği kazandırmıştır.
Garip bir şekilde, bu cümleyi tekrarladıkça kendine güveni yerine gelir
Üşümesi azalır.
Uykusu gelmeye başlar.
Uykusu gelir.
Bize her yer ankara....Bize her yer ankara...Bize her yer ......................
Ankara'yı gri, sıkıcı bir şehir olarak bilenlerin anlayamacağı cümle... Oysa bir bilseler, Ankara'nın içinde neler neler saklıdır? Hepsi yüreğimizde ve hatıralarımızda...
sözlük hiçbir kurumla bağlantılı olmayan birkaç kişi tarafından düşünülmüş bağımsız bir platformdur.
sözlük içerisindeki yazıların tüm sorumluluğu yazarlarına aiittir. sözlük bu yazıların doğru olduğu hakkında bir teminat vermez.
yazılan yazıların telifi bize ait değildir, çalınız çırpınız ama kaynak gösteriniz.
