bir insan vefat ettiğinde o kişinin inancına göre düzenlenen kaba tabirle organizasyon.
babaannem öldüğünde anladım ki insanda bir şok etkisi yaratabiliyor.
bu olayın devamı için (bkz: mezarlık)
topraktan gelen bedenini toprağa verilmek üzere terkeden ruhun bedeni. aynı zamanda ölüye karşı yapılacak son merasim.
ateş düştüğü yeri yakar elbette. bir gün bir sela verilir, kimmiş acaba diye kulak kabartır, merakınızı yenince işinize dönersiniz.
fakat ateşin düştüğü yerde bulunuyorsanız, işte o zaman hüzün ve yalnızlık hissi kaplar bedeni.belki gecenin köründe gelen bir telefonla hiç beklemediğiniz bir yakınınızın ölüm haberini alırsınız, belki uzun süredir hasta olan bir sevdiğinizin "aslında" beklediğiniz ölümüne şahit olursunuz.
sevdiğiniz bir dostunuzun bir yakını vefat ettiğinde acıları paylaşarak azaltmak için cenaze merasimi vardır.
bİr cenaze töreninde bulunursunuz, çok eski, yıllarca görmediğiniz bir çok simayı görürsünüz. cenaze yakını için bu konuklar güç kaynağı olurlar. ya da bir bakarsınız, sadece orada bulunmak için orada bulunan insanlar vardır. hadi gömelim de gitsin diye aval aval beklerler. yatırdıkları lotoyu düşünür kimisi, kimisi arabasının çok benzin yaktığından diğerine şikayet eder.
tamamıyla uhrevi manası olması gereken, sükut ve yanında metanetli durulması gereken cenaze merasimi, sıradan, dünyevi ve anlamsız bir hal alır.
halbuki esas olan ölünün burada ki hayatını tamamlamasıdır. Ölü ile bu dünya arasında geriye bıraktıkları haricinde hiçbir şey kalmaz. bundan ders çıkarması gereken, o ölüye son vazifesini yerine getirecek insanlardır.
ölüm haktır.dünya'da anlamı olan yegane gerçekliktir.
hayatın, ölümleri anlamsız kılmaya ittiği zamanımızda, ölümün manasını kavrayabilenlerden olmak adına...
cenaze,başlı başına insanı tekli yoklamadır. bir cenazede dururken,bir sela verilirken insan sahip olduklarının kıymetini o anda hatırlar ve yoğun yaşar.bazen ölen kişiyi hiç tanımayız,sadece uzaktan bile duysak aslında bir ölüyü son kez uğurlamak inanılmaz bir mutluluk kaynağı.insan oturup düşünüyor.acaba beni de bu kadar seven insan gelecek mi,duasını benden esirgemeden beni uğurlayacak mı diye.dökülen gözyaşları,sevdiklerimizi geri getirmiyor.keşke ona son sözümü söyleyebilseydim,onu son defa koklayıp öpebilseydim demek içten içe kahırlarla,sancılarla ve manevi duygularımızı hesaba çekerkenki fotoğraftır.elleri kavuşturup bir kez daha sessizliğe bürünmektir.söylenecek sözün bulunamamasıdır.bulunsa bile o,belki çook uzaktan keşke deyip buraları terketmiş olacaktır.bu yüzden insan neden ki sevdiklerini üzer,çok geç olmadan onları geri kazanmasını bilemeli.hayatta hep güzel için çalışmalı.başkaları için değil,kendi gibi olmalı ve yorulmalıdır.
Cümlelerimi Kuran-ı Kerim'in şu güzel ve gerekli suresi ile kapatmak istiyorum.
"Her canlı birgün ölümü tadacaktır.Ancak kıyamet günü yaptıklarınızın karşılığı size tastamam verilecektir. Kim cehennemden uzaklaştırılıp cennete sokulursa gerçekten kurtuluşa ermiştir. Dünya hayatı, aldatıcı metadan başka bir şey değildir."
çok yakını olmadıkça insanın asla tam olarak ne olduğunu asla idrak edemediği olay. hep biraz rivayet, hep biraz mübalağa taşıyor benim için başkalarının cenazesi. 'ateş düştüğü yeri yakar'. evet.
ambalajına aldanıp, kibirle dimdik duran, küçük dağları kendisinin yarattığını zanneden veya zelil hallere düşen insan denen varlıktaki "ruh"un, terk etmesiyle bedenin yığılıp, kalmış hali."
sözlük hiçbir kurumla bağlantılı olmayan birkaç kişi tarafından düşünülmüş bağımsız bir platformdur.
sözlük içerisindeki yazıların tüm sorumluluğu yazarlarına aiittir. sözlük bu yazıların doğru olduğu hakkında bir teminat vermez.
yazılan yazıların telifi bize ait değildir, çalınız çırpınız ama kaynak gösteriniz.
