Ben, sen, o, biz, siz, onlar: Kişi zamirleri, 9 yaşımdan beri ezbere bildiğim sıralama dahilinde.

Her şey değişmesine rağmen, isimleri aynı kaldı: Ben değiştim, artık biliyorum, değişimin ne olduğunu süslü cümlelerimde ona yer verebilecek kadar güzel öğrendim.

Sen her zaman farklıydı zaten! Her senden sonra, bir başka sen; tanımaya çalışırken öğreniyorum.

O ise, kimi zaman benim ruh hâlime bağlıydı, kimi zaman da gerçekten ona. O, oydu işte; ne fark eder ki! Nasılsa uzaktaydı...


Biz geldi sonra...

Siz gibi değil, onlara hiç daha benzemeyen...

Biz: ben ve sen: ikimiz, çekingen geldi bu sözcük. Daha değerli sanki, her cümleye atlayan benden çok daha nazlı, ince; egoyu bünyesine saklamayı biraz daha başarmış gibi: Biz, bizim irademiz...

En güzeli de, küçük bir umutla da olsa, onun "biz" deyişini görebilmekti: Tam bir saçmalık da olsa, buna hâlâ gülümseyebilmekti...

*
* *