şiiri küçük iskender'e; müziği atilla özdemiroğlu'na ait olan; ruhsal derinlik algısına göre, bireyde dinledikçe derin "yaralar" bırakan yahut zaten bırakılmış olan derin yaraları kanatan bir sertab erener şarkısıdır.

şarkının girişindeki parmak sesleri; geçişlerdeki kemanlar... hele hele arada bir kaybolup; sonra yeniden; artarak gelen levent yüksel vokalleri, şarkıyı dinleyen bünyenin; geçmişten kalmış tüm yara izlerini tek tek sızlatır..


"kör noktalar vardır her aşkta..
insan doğar, ölmez o suçla..
orada; o küçük çocukla kalan,
ağlar; hayatın sonsuzluğuna...."

(yolumun bir yerinde karşıma çıkan bütün yol ayrımlarındaydın sen.. hangi yöne sapsam; hangi yöne gitmek için ilkinden vazgeçsem... bir adım ötemde duran; oysa ki kilometrelerce uzakta olan...

meğer..

hayat yanıltmasaymış beni; ben yine de severmişim; özlermişim şimdiki kadar.. ellerimi unuttuğumda; aklımda bir tek gözlerin kalmış oysa ki; en derin sızlayan yara'mda..

böyle başladı her şey; ve böylece de bitti işte.. geride ben ve anılarım kaldık.. sen; gittin... bildiğim her şeyi bir kenara bırakıp; kendimi yeniden tanımlamaya ve yüreğimi altında kaldığı enkazdan kurtarmaya çalışırken ben... her günle biraz daha yitip giden bir kör yalnızlıkta; hangi yana dönsem bomboş sanki içim.. yeniden renklenmeyecek sanki çiçekler; yahut ben bir daha hiç.... hiç. )

"kim tutar ki elini bir daha?
içini kanatan bir rüya olur bu yara...

bir masalın sonunda,
ölüme aşkını anlatan; bir kadın olur bu defa..."

(şimdi ben; hep anlatılan ve sonu asla kötü görünmeyen her masaldaki; hiçbir kadın değilim.. içinde olduğum tüm rüyalar kabus; sevgimden bir parça sunduğum bütün hayatlar lekeli; sanki..

san ki;

ben bir düşmüşüm en aydınlık ilkyaz sabahında da; gelip gününü kirletmişim; yahut sen en başından beri kirliymişsin... bilinmez ki.. bilemezdim ki.. )

"hiç konuşmaz bazen gül; susar...
yaprak titrer acıyla; düş yanar...

orada; o güzel uykuda, hüzün;
büyür,
büyünün sonsuzluğuna....

kim tutar ki elini bir daha?
içini kanatan bir rüya olur bu yara...

bir masalın sonunda,
ölüme aşkını anlatan; bir kadın olur bu defa..."

(kurtulacak mıyım üzerimde yarattığın bu efsunlu matemden? hücrelerimi bir bir etkisi altına alan bu ayrılığın; suretime etkiyen garip yansımasından.. yoksa ben; bir daha hiç bir zaman bu yaradan... "olmadı baştan" hayatlar mı yaşayacağım; hep bensiz.. kendiliğimden sıyrıldığımda; özümde; çırılçıplaklığımda gördüğüm kadın; ben miyim?

bir gün uyandığımda; "düşmüşüz" diyeceğim; biliyorum... düşükmüşüz biz; hiç doğmadan efsanevi diyarlara geri dönen... bir gün uyanacağım; biliyorum.. )