acıyı yaşamak vardır mesela, bir de acı çekmek. ilki, acının kaynağından daha 'acı' olmadığını gösterir. bir şey olmuş, bir şey ''bitmiş''tir, sona kalan acınınsa kabahati yoktur garip şekilde. acıyı yaşayanlar onu sever biraz, empatiktir. kendilerine aittir.

acı 'çekmek'se acının kaynağından çok kendisiyle sorunu olan bir tanımdır; burda acının kaynağı çok ilgilendirmemektedir sanki onu 'çeken' bünyeyi. olup bitenlerden sonra arta kalan acıdır bu bünyenin sorunu, kendiyledir derdi, acıyı yaratanla değil.

acıyı yaşayanlar bu nedenle daha manevi insanlardır acı çekenlere göre; acı çekenler acılarının kaynağı olan soyutlardan değil, somutça kendi acılarından kaçarlar çünkü.

ve acı, onu çekenleri somutlaştırır bu yüzden, yaşayanları ise ''maneder''.