kadınların bir türlü tam anlamıyla beceremediği, nihayetine erememiş, er ya da geç kaçınılmaz olarak başa dönen, bir başka deyişle adı lafta kalan bir eylemdir. kadınlar terk etmeyi bilmez, terkemedez, her ne kadar bazı erkekler onlara gitmeleri konusunda yardımcı olsalar da, bu yardım sadece gidecekleri mesafeyi, yani geri dönüş zamanını uzatmaya yarar, dolayısıyla sonuca herhangi bir şekilde tesir etmesi olanıksızdır.

sevgilisini sıkan, boğan, kasan, ilişkinin normal seyrinde süre ilerledikçe kıskanç ve daha bi sahiplenici hale gelen adamın karşısında kadın durur, bekler, sabreder, alttan alır, idare eder, görmezden gelir, sanki hiçbir şey olmamış gibi olgun davranarak çocuksu histeri krizlerini örter ve gülümser, “ah deli çocuk ben seni çok seviyorum” der, en azından adamın duyduğu budur, yaramaz bir afacan olduğunu anlayarak tatlı tatlı sakinleşir o dingin havayla.
.
içinden “ah ben bu tuğçecanÂ’a neler yapıyorum gene de ses etmiyor, ah ne anlayışlı ne iyi bir kadın, benim gibi bir adama nasıl da katlanıyor, tam da “evlenilecek” bir kadın” diye geçirerek huzurla uyur. amma velakin o sıralarda öbür yakanın ruhunda kendisinin bile fark etmediği sinsi çalkantılar oluyordur. evet, evet, tuğçecanımız kafasına koymuştur, bu adam artık bitmiş, tarih olmuştur.

erkek de kadın da ilişkilerinde terk edilen konumda yer almalarına rağmen neden terk edilme sonrası sendromlarında genelde erkeklerin abidik gubidik ruh halleri görülür? bi sicime benzemeyen şiirler, yerli yersiz göz dolmaları, “yok yok ondan iyisini, namuslusunu bulamam” feryatları, ruh eşi masalları ve kendileri tarafından sebebi “aşk için” olduğu iddia edilen bin bir türlü kepazelikÂ…

çünkü tüm marazi hallerine rağmen erkek aslında masumdur, daha doğrusu saftır, uzatmayalım belki de salaktır. yeni durumu kesinlikle idrak edemez. hayal sanır. “ulan daha dün bu kadın kucağıma yatmış çocuk isimleri beğeniyordu, yok yok imkanı yok olamaz, çok sıktım ya ders vermek istiyor, aklım başına gelsin diye bitti, artık seni terk ettim diyor" der.

kadın bir anda kestirip atar çünkü. erkek gibi gidişinin, yok oluşunun, halihazırdaki soğukluğunun işaretlerini önceden vermez, deliler gibi öpüşmenin hemen ertesinde rahatlıkla ha gittir çekebilir.

zavallı erkek buna bir anlam veremez. şaşırır da şaşırır. çevreden de doldururlar tabi. “abi sen de kızın çok üstüne gittin be, selmacanÂ’dan iyisini mi bulacaksın, hem de bu zamanda, baksana kızların hepsi kaşar, oysa selmacan öyle mi?” kahramanız gururla gülümser. evet, yarın gidecek ve “her şeyi unutalım. seni bir daha hiç üzmeyeceğim. hatta çok seviyorum bile” diyecek, ki o böyle şeyler hayatta söylemez, selmacan hep yanaşır ona, o sevgisini belli edemez çünkü, biraz maçodur.

neyse işte terk eden kadının aradığı tam da böyle bir ortamdır. gidişini hızlandıracak sevgi gösterileriÂ… türk filmlerinden- “ah nerede” diyelim- çok etkilenen kahramanımız kendisini tarık akanÂ’la özdeşleştirerek kapısının önüne “seni çok seviyorum” yazar, ya da buna benzer eylemlerde bulunur, yakın bir inşaatın tepesine çıkıp intihar ediyor havası vermek gibi, hani nasılsa sonra babası hulusi kentmen polis-itfaiyeyi bile düğüne çağıracak ya.

kısacası kahramanımızın kafasında şu vardır: bu kız hala beni seviyor. naz yapıyor. gülşen bubikoğlu gibi kolay affetmiyor. halbuki selmacan bir süredir mustafacanÂ’la belirli aralıklarla yiyişiyordur.


çok sıktığı için kısa kesiyorum. çook çook sonraları öğrenir bu gerçeği bilmem ne can, ama gene de kondurmaz. terk eden bir kadına ısrar etmek, yalvarıp yakarmak, ödün falan vermek o kadının yalnızca daha çabuk uzaklaşmasını sağlar.

hiçbir kadın küçülmüş, ezilmiş, iradesiz erkeğe bağlanamaz, tutkuyla sevemez. bu türde aşağılayıcı davranışlardan sonra dönüş gelse bile geçicidir. hayatta en çabuk tükenen sevgi acımadan doğandır. demek ki ne yapılacakmış, giden, terk eden kadına kuru bir “peki” çakılacakmış. her şartta dönecek nasılsa, bari çabuk dönsün, ayrıca giderken de acı çeksin, siz de ilk günkü gibi dik kalın. eğilmeyin yahu eğilmeyin. dönecektir.