bir gün ortaköy'de arkadaşlarıyla yürürken, içlerinden birinin söylediği sözü, kulağının azizliğine uğrayarak, 'cümle âlem gizlidir bir erikte, bana bâde yedirtme" şeklinde anlayıp, "allah allah? bu da ne demek? hepsini geçtik, bâde yenmez, içilir."diye kendini mânâ arama yollarında telef eden, "acaba kim söylemiş bunu?" suâline aldığı "yunus emre!" cevabıyla bir kez daha hayretler içinde kalan ve "o söylemişse illâ ki bir mânâsı vardır." diye kendini bir mânâ bulmaya icbar eden, "yani, çıktım erik dalına, demiş. erik, muhakkak ki bir remizdir..."diye sesli düşünürken, "yahu ne demiş bir daha söyleyiversene" diyerek işin asılının "cümle âlem gizlidir bir elifte, bana bâ dedirtme!" olduğunu anlayan ve o an kahkahalara boğulan ve bu hâtıraya hürmeten ve de tabiki bu adı çok sevdiği için kendine rumuz olarak elif'i seçen kişidir.