hüseyin nihal atsız ın en güzel şiiridir. aşık olunan ama bir türlü karşılık vermeyen yeşil gözlü bir sevdiceğiniz varsa okunduğu takdirde etkilenmemesi mümkün değildir. bu şiir yanılmıyorsam ilk olarak yazarım ruh adam kitabında yayınlanmıştır. şiir tam olarak şöyledir.

ruhun mu ateş, yoksa o gözler mi alevden?
bilmem, bu yanardağ ne biçim korla tutuştu?
pervâne olan kendini gizler mi alevden?
sen istedin, ondan bu gönül zorla tutuştu...

gün senden ışık alsa bir renge bürünse;
ay secde edip çehrene yerlerde sürünse;
her şey silinip kayboluyorken nazarımdan
yalnız o yeşil gözlerinin nuru görünse...

ey sen ki kül ettin beni onmaz yakışınla,
ey sen ki gönüller tutuşur her bakışınla!..
hançer gibi keskin ve çiçekler gibi ince,
çehren bana uğrunda ölüm hâzzı verince,
gönlümdeki azgın devi rüzgârlara attım;
gözlerle günâh işlemenin zevkini tattım.
gözler ki birer parçasıdır sende ılâh?ın,
gözler ki senin en katı zulmün ve silâhın,
vur şanlı silâhınla gönül mülkü düzelsin;
sen öldürüyorken de, vururken de güzelsin!

bir başka füsun fışkırıyor sanki yüzünden,
bir yüz ki yapılmış dişi kaplanla hüzünden...
hasret sana ey yirmi yılın taze baharı,
vaslınla da dinmez yine bağrımdaki ağrı.
dinmez! gönülün, tapmanın, aşkın sesidir bu!
hasret çekerek uğruna ölmek de kolaydı,
görmek seni ukbâdan eğer mümkün olaydı.

dünyayı boğup mahşere döndürse denizler,
tek bendeki volkanları söndürse denizler...
halâ yaşıyor gizlenerek ruhuma "kaabil";
ımkânı bulunsaydı, bütün ömre mukabil
sırretmeye elden seni bir perde olurdum.
toprak gibi her çiğnediğin yerde olurdum.

mehtaplı yüzün tanrı'yı kıskandırıyordur.
en hisli şiirden de örülmez bu güzellik.
yaklaşması güç, senden uzaklaşması zordur,
kalbin işidir, gözle görülmez bu güzellik!