önce kısa bir şok geçirip sonra gerçeklerle yüzleşme safhasını beraberinde getirir. iki seçenek vardır: ya kabul edip içselleştirmek, ya da nota itiraz etmek. ikincisi, hele de klasik üniversite hocalarına iyiden iyiye ters geldiğinden, birincisini kabullenmek çoğu zaman tercih edilir. yok ama çok çok düşük gelmişse hocanın odasına zar zor girilir, gerginlik mümkün olduğunca saklanarak ve masum öğrenci rolü yapılarak "hocam neden böyle oldu ki ben mi yanlış anlamışım soruları acaba bilemedim, niye böyle oldu ki bla bla" diye hocayı kızıştırmadan sakince ve tatlı bir dille sorulması en doğru olandır. hoca önce "demek ki yanlış anlamışsın napalım" gibisinden geçişştirmeye kalksa da masumane inadımıza devam edip odasından çıkmama konusunda biraz istikrarlı olmak gerekir. "iyi, peki, bir git gör kağıdını, gerekirse anlamadığın noktaları izah ederiz" diye teklifi hoca yapana kadar beklenir. sonrasında kağıt büyük uğraşlar sonucu görülür ve koskoca 25 puanlık sorunun cevabının, hocanın gözünden kaçmış olduğu görülüp, asistanın önünde adeta sevinç çığlıkları atılır. tuhaf bakışlar karşısında "oh, çok şükür hoca cevabımı görmemiş" gibilerinden abuk tepkiler verilir. en azından bileğinizin hakkıyla o düşük notu almamışsınızdır, bu da bir şeydir. akabinde notunuz 50'den 75'e çıkar.

(bkz: mutlu son)*