Acımak yerine 'üzülmek' desek daha güzel olacak sanki...

Ne kendimi kimseden üstün görüyorum, ne kimseye "Cayır cayır yanacaksın işte!" diyorum, ne de kimsenin üzüntüme ihtiyaç duyduğnu düşünüyorum; fakat yine de alemlerin* Rabb'i olan Allah'a inanmayan bir ateist insan için üzülmekten kendimi alamıyorum. Cenab-ı Hakk tarafından, İhsan-ı ilahi olarak içimde* yakılan iman nurunun bir gereği olarak onlar için hüzünleniyor ve "İnşaallah bir gün gelir, imanın tadını tadarlar." diyorum. Bunu diyor ve bunun gerçekleşmesi için de hem kavli hem de fiili dua yapmaya çalışıyorum. Çünkü iman başka bir şeye benzemez, -itikadımızca- yokluğu 'yok edici'dir. Niyazi Mısri'ye ait güzel bir ifadede şöyle geçmektedir:

O'nu* bulan neyi kaybetmiştir, *
O'nu kaybeden neyi bulmuştur?! *

Herkesi seviyorum ve sevdiklerimin iyiliğini istiyorum kendimce. Çok görmeyiniz lütfen...