Ya benim annem, anneannem filan aşırı titizdi de bu oluyordu;
ya da bu herkesin başına geliyor.
Bilemiyorum.

Ama var böyle bir şey.
Ne zaman ki karadut buluyorum ve alıyorum, eve getirip yemeye niyetlenirken etrafımdaki panikler bir anda sanki nükleer bomba görmüş gibi oluyorlar.

- Dikkatli yeeaa, çıkmaz onun lekesi!!
+ Tamam.
- Elini sürme bi yere!!
+ Anladım, tamam.
- Sakın düşürme bi yerlere, valla çıkmaz lekesi!!
+ Ya tamam alla allaaaa, sanki düşürcem hayret bişi...
- Sakın batırma ortalığı!!
+ Tamam dedim ya anaaaa!! Lan..?? Fakat!! Haaaaayııııııııııııııııııııııııır!!!!!!!!!

(..... dağılan dikkat sonucu karadutun halıya düşmesi..... )

- .....!!
+ Gaçhayım!!


Hayır böyle beni germeseler düşmeyecek o meyve.
Halı batmayacak.
Annem o yaşına rağmen arkamdan yardırmayacak.
Yani hayat güzel olacak dostlar.
Ama anlatamıyorum.
Gitti işte güzelim karadut.


Ha evet bi de lekesi çıkmıyomuş galiba bunun, halıda kocaman iz var.


O değilde
Karadut gitti, kocaman.