günümüzde faşizm, şovenizm gibi kavramlarla karıştırılıan olgudur.

atatürk'e göre her türkiye cumhuriyeti vatandaşı milliyetçidir. çünkü milliyetçilik kemalist değerlere bağlı vatandaşların anayasal sorumluluğudur. atatürk ilkelerinin bir tanesidir. atatürk milliyetçiliği elbette dönemdaşı hitler milliyetçiliği gibi kafatasçılığa dayanmayan oldukça pozitif değerlere sahip bir milliyetçiliktir.
atatürk'e göre türkiye cumhuriyetinde yaşayan ve kendine "ben türk'üm." diyen her birey türk'tür. kan bağı, din bağı ve belki de dil bağı bunların dışında tutulur. ortak özlem ve hedef türkiye devletinin gelişmesi ve ileri bir seviyeye ulaşmasıdır. yani bir yahudi, bir rum ve bir çerkes milliyetçi olabilir. burada karıştırılan kavram ise sanırım ülkücülük denilen olgudur. bu atatürk milliyetçiliğinden daha farklı bir kavramdır. zira ülkücülük kan bağını ön plana çıkarır.

zira atatürk eğer kan bağını önemseyip buna ağırlık verseydi -şimdi yapılan türk-kürt ayrımı gibi- o zaman zaten neredeyse bir asırdır süren savaşlardan çıkmış; elinde avucunda hiçbir şey kalmamış; milli sanayisini henüz kuramamış; cehaletin pençesindeki fakir halkı içsavaşa sürükleyebilirdi. bunu sovyetler birliği'ni ve biritanya imparatorluğu'nu ülkesinden kovup kendi içinde çatışmaya başlayan ve içsavaşa sürüklenen afganistan örneğinden görebiliriz.

atatürk "ne mutlu türk olana!" dememiştir; "ne mutlu türk'üm diyene!" demiştir. ve kurduğu ülkenin adını "türk cumhuriyeti"* değil "türkiye cumhuriyeti" koymuştur.

peki neden türk kimliği üstüne inşa edilmiştir? bunun nedeni baskın kültürün ve ırkın türk'lerden oluşmasıdır. bunda yadırganacak bir durum yoktur.

bugün herkes mensup olduğu milletin değerleriyle beslenmektedir. kendi milli kimliğini reddederek ben dünya vatandaşıyım demek inandırıcı değildir. sanat alanında bile milli olmayan bir eser evrenseli yakalayamaz kaldı ki insandan bahsediyoruz.