yalnızlık konusunda artık son noktaya gelen insanın seslenişidir. içindekileri paylaşacak hatta belki konuşacak kimsesi olmayan yazarın çaresizce sözlüğe dert yanmasıdır. belki birisi sesini duyarda cevap verir diye, belki bir an için de olsa birileriyle içindekilerini paylaşabilir ümidiyle sözlüğe "çok yalnızım sözlük" diye seslenir. sesini duyan var mıdır bilmez, tek bildiği yalnızlığının baki olduğu ve artık kendisinin yaşamın kıyısında yer aldığıdır. peki çare nerededir? acaba çare sözlüğe "çok yalnızım" diye seslenmekte midir? çarenin ne olduğunu kendiside bilmez, gözleri görmez ki çaresini de bilsin. artık bu yazarın gözleri yalnızlık hissinden kör olmuştur. umudun ışığını göremez ama tek istediği ve belki son arzusu umudun seslerini duyabilmektir...