En moral bozan durumlardan birisi.

Halbuki gün ne kadar güzel başlamıştır.

Güneş tepede parıl parıl parlamaktadır, tek bir bulut (hatta bulutcuğumsu) bile yoktur.
Onu bekletmemek için erkenden evden çıkılır.
Telefonda sesi biraz garip gelmiştir ama olsundur, buluşmak istemiştir o.
Çok istemez, o yüzden iyi değerlendirmek gerekir.

Otobüs gelir, otobüse binilir.
Dakikalar ilerler, otobüs ilerler.
Heyecan giderek artmaktadır, ne de olsa sevdicektir; özlenmiştir, uzun süre görülmemiştir.
Fakat otobüs yavaşlar.
Yavaşlar...
Yavaşlar...
Durur..

Herkes merak içinde etrafına bakar, arkadan cörtlek sesli bir teyze "ayyy kaza olmuş galiba" der,halkı bilgilendirir.
Hay aksilik !
"Nolur açılsın trafik; nolur nolur nolur" diye dua etmeye başlar bizimki.
Saatine bakar, buluşma saatine az bir vakit kalmıştır ama trafikte gıdım ilerleme yoktur.
İçinden küfür eder şansına, bir de kaza yapan salaklara.
Küfür, lanet ve homurdanmalarla geçen yirmi dakikanın ardından yol açılır yavaştan.
Bizimki "nihayet" der ve şimdiden gidince durumu nasıl açıklayacağını düşünür.
....

İneceği yere gelir, iner.
Hızlı adımlarla buluşma yerine gider.
Ve onu görür.
Saatine bakarak bizimkini beklemektedir
Sabırsız görünmektedir
Bizimki biraz mahçup ama mutluluktan gözleri parlaya parlaya yanına gider
Durumu kem kümlerle açıklar.
Kız "tamam"der, "önemli değil,konuşmalıyız..."

Bir kafeye giderler, bizimki ancak o zaman fark edebilir yanında fazla para olmadan dışarı çıktığını.
Yine sağlam bir iki küfür eder içinden içinden.
"Bakalım ne olacak bugünün sonu" der kızgınlıkla.
"Olmadı artık karizmayı çizik çizik edip, onunla beraber öderim hesabı, Ulan ben bu kafamın ta....."

Kızla birlikte siparişlerini verirler.
Bizimki o kadar çok özlemiştir ki, konuşamamaktadır.
Sadece oturup seyreder karşısındakini.
Kız ise nedense bir garip davranmakta, sıkıntılı görünmektedir.
Böyle böyle daha 15 dakika yeni olmuşken kız dayanamaz ve bombayı patlatır:

-Ben ayrılmak istiyorum. lütfen daha da zorlaştırmayalım. şimdi bitsin..

Bizimki resmen mal olup kalmıştır.
Ne diyeceğini bilemez, konuşmaya çalışır... O sırada kız kalkar ve yüzüne bile bakmadan " Kendine çok iyi bak, Umarım mutlu olursun bundan sonra" der, çekip gider..

Bir gök gürültüsü bizimkini kendine getirir.
Ardından bastıran yağmur, artık şehirlerde duyulmayan toprak kokusunu burnunun dibine kadar getirmiştir.

Tek başına oturduğunu ve az önce terk edildiğini hatırlar.
Hesabı ister.
Gidip alkole boğulmak, her şeyi unutmak istemektedir.
Hesap gelir, bizimki cebindeki bütün parayı hesaba verir. Fazla para almadan dışarı çıktığını çoktan unutmuştur.
O sırada umrunda da değildir zaten.

Dışarı çıkar.
Üstünde bir tişört bir pantolon vardır ve deli gibi yağmur yağmaktadır.
Rüzgar esmekte, aralıklarla gök gürlemektedir.
Herkes bir yere kaçarken, bizimki tek başına ağır ağır yürür yolun ortasında.
Kafasında onlarca soru vardır
"Neden? niye şimdi? ne oldu ki? başka biri?"

Durağa gider, sırılsıklam olmuştur. Herkes sanki uzaylı görmüş gibi bakmaktadır bizimkine.
Sanki yağmurda ıslanmak garip bir şeymiş gibi.
Otobüs gelmez, yağmurdan dolayı bir kaza olmuştur * *
Bizimki sırılsıklam bir vaziyette, rüzgarı yiye yiye, cebinde beş parasız ve sevgilisi tarafından terk edilmiş bir durumda otobüs beklemektedir.
Tam yarım saat bekler
Otobüs gelir, bizimki bi bakar ki hiç bileti kalmamıştır.
Bilet alacak parası da yoktur.
Evde mışıl mışıl yatan 20 lirasını hüzünle anar, biraz da sırıtır sinirden.
Başkasından bilet de isteyemez, zira parasını ödeyemeyecektir.
Resmen dünya şu anda bizimkinin ağzına sıçmaktadır.
otobüse biner ve şöföre dil dökmeye başlar:

- Abi, rezalet bir gün geçirdim. Cebimde hiç param kalmadı ve otobüse bineceğimi tamamen unutmuşum. Sende fazla bilet varsa bana yardımcı olur musun?

Şöförden olumsuz yanıt alan bizimki neredeyse bayılacak hale gelir..
Oturup ağlamak üzereyken bir ses işitir:

-Bende fazla bilet var, kullanabilirsin..

Bizimki kafasını sesin geldiği yöne çevirir.
Karşısında upuzun kızıl saçlarıyla bir kız arz-ı endam etmektedir.
Kız çok hoş gülümsemektedir.
Bizimki teşekkür ederek bileti kullanır, kızın yanı boştur.
Oturabilir miyim gibisinden bir işaret yapar ve kız onaylar.
Ve sohbet etmeye başlarlar.
Bizimki sanki uzun zamandır tanıyormuşçasına başına ne geldiyse anlatır, kız bazen gülerek bazen üzülerek dinler bizimkini..
Kmi zaman karşılıklı gülüşürler, kız kendinden bahseder, bizimki kendinden bahseder...
Sohbet koyulaşır her geçen dakika.
Otobüs ilerler ve durur.
Kazadan dolayı yol hala kaplıdır ve açılacağa da benzememektedir.

Bizimki yolun kapalı olmasına ilk defa bu kadar çok sevinir.


Ve hayat devam eder....