Cep telefonumun kullanim kontrolunu elimde tutmak icin alirim hep sessiz moda. Hicbir zaman su telefonun calmasi yuzunden verilen oncelikleri tasvip etmemisimdir. Mesela isyerinde birisiyle is konusuyorsunuz, cat diye telefon calar masada, ziril ziril yada voon vooyn diye titrer, halihazirda konusmanin ortasinda oldugun kisi pardon deyip telefonu acar. Sevmem bolunmeyi dinlerken de, anlatirken de. Beklemeyi de pek sevmem hic saygisizlik oluyor zira.

Bundan dolayi cep telefonum hep sessizdedir. Ancak bu seferde bana ulasmaya calisan kisilere de bir nevi saygisizlik yapmis oluyorum telefonu duymamayi tercih edip acamamakla. Eger acil bir duruma sirf bu yuzden mudahale edemezsem birgun, o zaman gercekten cok korkunc bir vicdan azabi yasarim, o da bir gercek. Celiskili bir kullanimdir, zaman ayirip surekli telefonu kontrol etmek lazim ki, cok gecmeden geri arama mumkun olsun. Bir sure sonra sizi arayanlar beklentilerini cagrisiz arama yapmaya gore ayarlayabiliyorlar, kizginlik azaliyor o zaman.

Telefonumu kompile sesliye almaya karar verdigim an, yasamla baglantimi sadece telefon uzerine kurmaya da karar verebilirim.

(bkz: salondaki sevgiliyi mutfaktan telefonla aramak)