1977'nin 13 aralık gecesi; yaşamı süresince, yazdıklarının kitapçı raflarında tozlanıp eskimesini izlemiş, kendisine çok acı verdiği satırlarından anlaşılan bu durum ölümünden ancak 9-10 yıl sonra sona erip, çoğu öğrenci olan genç insanlar tarafından keşfedilmeye başlanmış bu yazarın bu dünyadaki hikayesi son buldu. oğuz atay ismi ve eserleri, sonraları bir moda haline gelip putperestliğe dönüşse de -ki bu oğuz atay'ın çok tiye aldığı bir durumdur- azımsanmayacak kadar çok insan onun alışılmadık içtenlik ve duyarlığına kalbini bağladı. son öyküsü demiryolu hikayecilerinin dokunaklı son cümlesi ben buradayım sevgili okuyucum sen neredesin acaba? şimdi bir cevabı hakediyor bence.

sevgili oğuzcuğum atayım,

ben buradayım. hep de burada olacağım. sen ki; sürekli tehlikeli oyunlar yaşayıp hepsinden de ağır yaralı çıkmış tutunamayan ülkemde yoluna devam etmeye çalışan bu bencağıza hayatın anlamsızlığına gülümsemeyle bakmayı öğrettin, yaşamla ilgili gayet avarel sorularıma bile hep bir cevap buldun. hiç başka yere gider miyim? sakın gittiğin yerde kendini yalnız hissetme e mi.