auschwitz... ne denilebilir ki? evet, gidip gordum. kendi gozlerimle.
dunya uzerinde pek cok trajedi yasanmis, yasaniyor (ne yazik ki) ama kuskusuz butun bu trajedilerin en buyugunun birkac yuz metre kare icinde sıkıstırılmıs adidir auschwitz. daha dogrusu kl auschwitz. her gun yuzlerce mahkumun (!) altindan girip ciktigi, uzerinde unlu arbeit macht frei yazisinin oldugu kapinin altindan gectim. bazen bir gun icerisinde yuzlerce kisinin kursuna dizildigi olum duvarini gordum, ve o yuzlerce kisinin olum duvarina gonderilmesi kararinin alindigi odayi da... ne denilebilir ki bunlari gordukten sonra. acikcasi ben bir sey demedim, sadece baktim, sadece benden 60 kusur yil once ordakilerin baktigi gibi baktim. yalnizca onlar kendilrine cevrilmis namluya, ya da girecekleri gaz odasina bakarken, ben olduruldukleri duvara ve gaz odalarina baktim. daha ne mi yaptim? gece eve dondukten sonra uzun sure uyuyamadim, ertesi gun terler icinde uyandim. gozumde yine her katinda 3 kisinin yan yana yattigi 3 katli ranzalar vardi. en azindan yatiyorlardi, cunku hemen yan taraflarindaki 11. blok'taki bazi mahkumlar ceza olsun diye 1 metre kareden daha kucuk bir alanda 4 kisi ayakta bekletiliyordu, gunlerce, karanlik icerisinde. sonunda yorgunluktan oluyorlardi. onlarla ayni katta josef mengele'nin denekleri vardi. zyklon b'nin ilk denendigi odalar... butun bunlari gordukten sonra ben ne yaptim? sanirim sadece bu yaziyi yazdim, insanlar gorsun diye. bir de herkesin dedigi gibi insanligimdan utandim.
evet gercekten utandim...