nasıl ne zaman başladı biliyorum ama yazmak güç istiyor, o kadar güçlü olsam bunları yazmam belki birkaç kez dalıp giderim o yarin çok korktuklarından, dalınca kaybolacağımdan, geri dönemeyeceğimden.

bir kız olabilir, kız kendiyle bütün edebilir bir çocuğu, yapar bunu klişelerinizle saldıracak olsanız da; kız bilir klişeler yüzde birleri takmaz, gemi batsa bir simit atmaz üstlerine, yüzde birler boğulur gider ondan vardır klişeler. klişeler acımasızdır, ne o acıya alıştınız da acımasızlık hala mı batıyor? komiksiniz kuzum. bir gün çocuk der ki boğuluyorum. ayrılma bildiren eki koymaz, onun gizli öznesini de koymaz, türkçeyi değil anlamı katleder çocuk, anlatmayarak. kız anti klişesi boğmuştur onu hep severim sanarken, sevildim sanarken meğer tırmanıyormuş gemiye. batacak gemiye.

şöyle bir etrafına bakar kız, adı çocuğun sevgilisi olmasa gemisiyle batarken çoktan terk edilmiş olacak olmanın etkisiyle midesi bulanır, midem bulanıyor diyemez çocuğa, içinde -bir zamanlar- çocuğun ve onun, birlikte yaşadığı şeyin yüzde biri olmayan, zaten başlı başına bir yüzde doksan dokuz olan topluluğa, kusmuğu kanına karışır, yüzdeler üstüne gelir, bizimle ol, kaybetme dercesine. çocuğu kaybetmek istemezken kendini kaybeder toplulukta, memnundur herkes; öğrenir kaybetmemekle kazanmak aynı şey değildir hiç.

kaybetmediği çocuk, bir kayıp o, bir kazanmış topluluk yaşar gider bir bar köşesinde, kız kusmuğunda boğulana kadar. hiçbir teşhis konmaz yaşayan ölülere.