söylenmesi en zararlı olan üç kelimelik işkence. kötü addedilen bir olay olduktan sonra söylenmesi durumunda illaki başa daha beterinin geleceği bilinmelidir. bu durum hep bu şekilde devam etmektedir. iyinin iyisi olduğu gibi kötününde kötüsünün olduğu bilinir. işte bu sözde sanki bu durumun habercisi gibi ağzımızdan veya düşüncelerimizden geçerken nerden bilinebilir ki daha da kötüsünün olacağı? hiç hazırlıksız yakalar daima insanı. bir enkazdan çıkarken başka bir yıkıntının altında kendini bulmak ne kadar adildir ki? fakat bu durum adil duygular taşımaz sadece söyleneni sanki en büyük emelmişçesine haksız çıkarmaya çalışır durur. daha kötüsü olmaz mı sanıyorsun o zaman bir de bunun tadına bak dermişçesine gelir bulur, bir kasırga gibi alt üst eder ve en sonunda da altında kaldığınız o yıkıntının aslında siz olduğunu görür ve hayretler içersinde bazen dışa vurumlarla bazende içe kapanık suskunluklarla kendinizi sakinleştirmeye çalışırsınız. duygusal çalkantılarda cabasıdır ayrıca her şey dört dörtlükmüş gibi kendinizi bilmeden ve farketmeden bir de bu yönden ruhunuzu karmaşaya sokmaya başlarsınız. işte her zaman daha kötüsü olduğunu anlamaya başladığınızda iyi şeylerin nerde olduğu sorusu gelir akla. neden benim karşıma çıkmıyor? neden ben mutlu olamıyorum?* aslında onlarda etrafta ötede-beride-köşede bir yerlerde sizi göz kırpıyor ama aklınızda sadece yaşadığınız o kötü ya da iyi olmayan anların fazlalığıyla farkına varamıyorsunuz. belki bir zaman sonra...**