insanları izliyorum bir köşeden, piste çıkıp nasıl bir şekle girdiklerini farketmeden ellerini kollarını sallayarak hoplayıp zıplıyorlar. nereden geldiklerinin ne yaptıklarının hiç bir önemi yok. sadece piste çıkıp içinde biriktirdikleri herşeyi orta yere kusuyorlar. kusmuklarında boğulmakta olduklarının farkında değiller. bir kaçı benim orada durup onları izlediğimi fark ediyor ve benide kendi yanlarına çekmeye çalışıyor. yüzüme yapıştırdığım yalan bir gülümsemeyle uzaklaştıryorum bana uzanan elleri. hepsine kendilerini gösterecek bir ayna tutmak istiyorum. aynaya baksınlar, baksınlar ki ne olduklarının farkına varsınlar diye. çünkü hepsi yabancı sahte geliyor bana. erkekler nerede ne hale geldiklerinin farkında değil ne yaptıklarının aslında ne olmak istediklerinin hiç bir şeyin farkında değiller. kızlar kozmetik firmalarının ürettiği birer kukla gibiler. hepsi kendi saç renginden farklı doğal olmayan barbie bebeklere benziyor. belki esas sorun bendedir. çünkü etraftaki bütün insanlar bu karmaşaya karışmak için kendini parçalıyor. o anda orada olmak o sahteliğin içinden bir rol kapmaya çalışıyor. sanırım yeni düzen bu ve herkes bu düzene bir şekilde ayak uyduracak.

hayatın içideki bütün gerçekleri reddeder gibi o an içinde bulunduğun ritime kapılıp o düzensizliği yaşamak.