yavaş yavaş bizi ele geçiren duygu. önce aklımızı ve düşüncelerimizi, sonra diğer duygularımızı, sonra dilimizi ve en sonunda tüm vücudumuzu...

öfkelenince;
-düşüncelerimiz bir noktaya odaklanır ve orada sabitlenir. o an doğru bildiğimizi hiçbir şey değiştiremez. açıklamalar, yalvarmalar ve yakarmalar***... tüm bunlar yetmez o an beynimizde şekillenen manzaranın değişmesine.

-öfke gelir sevginin, merhametin, aşkın yerini alır. hepsine birden hükmeder. artık tüm duygular öfkenin kölesi olmaktan öteye gidemezler. öfkenin aklımızı yönlendirdiği doğrultuda gitmeye mecburdurlar.

-köleleşen duygular ise dilimize hükmetmeye başlar. jiletten bile keskin sözler söylenir, yaralar açılır kalbin en derin yerinde. içten içe kanayan yaralar... dikiş atılması mümkün olmayan, kapanmayan, ölümcül yaralar...

-tüm yaşananlardan sonra hala dinmeyen öfke vücudu ele geçirir. eller, kollar ve bacaklar ona itaat eder. ayaklar bizi onun istediği yere sürükler. bazen bir bıçağı kavrar eller ve acımasızca saplar hedefe. bazen bir tabanca görür gözler masanın üzerinde duran ve düşünmeden alır tabancayı.

-ve başlar öfke dinmeye. duygular serbest kalır yeniden. acı, pişmanlık, hüzün...