insanın en büyük korkularından, yakalanmamak uğrunda bazen her şeyden vazgeçilendir. öylesine kaçar ki insan bu olgudan arkada bıraktıklarının farkında bile olmaz; kendisini bekleyen kalabalığa doğru uzaklaşırken.peki uzaklaştığı nedir? yalnızlıkla mı açar arasını? etrafındaki kalabalık bu soruları geçiştiricektir. sorunun cevabı; gerçek kendisi, o kalabalığın içinde çoktan ezilmiştir.

kendinden kaçar insan. kendi yolunu bulmaktan, kendi tercihleriyle yaşamaktan, kendi sesini duymaktan, ne hissettiğinden emin olmaktan, ne düşündüğünü bilmekten, kendisi olmaktan kaçar. yüzüne gülücükler yerleştirir, olmadığı biri olur; onu bekleyen kalabalığa koşar.

yalnız değildir ya artık; varsın kararları başkaları alsın, doğruyu onlar söylesin, kendini düşünemesin, boş vakti olmasın ama o dolu vakitlerde kendini hatırlayamasın, kendini tanıyamadan uçup gitsin, yorulsun ama yoruldum diyemesin... başka biri olsun, bu uğurda değişsin.

insanın kendini bulması, kendini dinlemesi, kendiyle konuşması, o kalabalığın içinde duyamadığı sesi, kendi sesini duyabilmesi... bu doyumsuz zevklerin yaşnabiliceği anların adıdır yalnızlık. sessizlik hemen beraberindeki en iyi arkadışıdır.hayatı darma duman eden soruların gizlendiği okunmayan ancak dinlenebilen kitaptır.

insanın kaçtığı yalnızlık; yalnızlık ise kendisini bulduğu andır...