Kış artık yerini ağaçlarda cıvıldaşan kuşlara bırakıp giderken, güneş kocaman bir gülümse yayar dünyaya. İnsanlar kış boyunca sanki bir sığınakta saklanmışcasına dururken baharın gelmesiyle sokaklar, caddeler dolup taşar. Her yanı bir koku sarar bu mevsimde. Çiçek kokusu, aşk kokusu... Aslında baharı sevmeyen insan pek yoktur. Kimisi kışı, kimisi, yazı derken bunların içinde en sevilen mevsimdir ilkbahar. Nedeni açıktır; insana yaşadığının farkına varmasını sağlar, yeni sevdalara ya da eski sevdaların yeni meyveler vermesine yol açar. İnsanlar tatil planları yapmaya başlar bu mevsimde. Yazın şuraya mı gitsem buraya mı gitsem?
Hayatın da ilkbaharı vardır. Asıl önemli olanda budur zaten. İnsanın çocukluk, gençlik, yaşlılık dönemlerinin de ilkbaharı vardır. Bu insanın kendini hangi dönemde ilkbaharda hissettiğine bağlıdır. Kimi insan en güzel anılarını çocukluk, kimisi gençlik, kimisi ise yaşlılık döneminde yaşar. Ama genel bir kanı vardır ki oda ömrün ilkbaharının gençlik dönemi olmasıdır. Gençlik dönemini çoktan geçirmiş olan insanlar derin bir hayıflanma içinde o eski günlerini anarlar ama vakit geçmiştir artık güneş yavaş yavaş batmaktadır artık.
İlkbahar bütün güzelliklerini içinde barındırırken en güzel hallerinden birisi de arada yağmurun toprakla buluşmasıdır. Bu genellikle baharın yeni girmesiyle birlikte yaşanır. Aslında yağmur mevsimi bilindiği üzere sonbahardır ancak baharda yağan yağmurun tadı bambaşkadır. Gökkuşağı sarar gökyüzünü bir şerit misali. Toprağın o mis kokusu da cabası...