bundan yıllar önce, kar fırtınasının bütün şehri etkisine aldığı, gözgözü görmeyen bir gece hastane önünde bir adam elindeki sigarasını stressten elleri titreyerek tutuyor, derin ve hızlı nefesler çekerek heyecanını bastırmaya çalışıyordu. sigaranın heyecan karşısında etkisiz olduğunu aksine daha da heyecanlı yaptığını biliyordu ama kendisini tutamıyor biri bitince yenisini yakıyordu.

korkuyordu da, "herkes yaşar bunu" diyordu kendi kendine; "telaşlanma!" ama elden ne gelirdi ki? yapabileceği birşey varmıydı? belkide birşeyler daha yapması gerekirdi. vakit geçmek bilmezken sürekli satine bakıyor sonra yeniden derin bir nefes daha çekiyordu.

"allah'ım ne olur bitsin bu vakit artık" diye dua etmeye başladı.

kapı açıldı, bir hemşire adama doğru gülümseyerek yaklaştı; "geçmiş olsun bir oğlunuz oldu, buyrun sizi götüreyim" dedi. mutluluktan gözleri nemlenen adam biraz tedirgin, biraz evvelki halinden daha sakin ama bambaşka bir heyecan yaşayarak yaklaştı; karşısında onu her gördüğünde binlerce kez hamd edeceği oğlu duruyordu. biraz kekeleyerek yavaşça hemşireye sordu;

"kucağıma alabilirmiyim?"

mrtym iyi ki doğdun koçum, analı babalı büyü, analı babalı büyüt inşallah!