hayat dişli bir çark, biz de o çarka bağlanmış gidiyoruz ve bir yerden tutunmaya çalışıyoruz. bazen yol alıyoruz bazense olduğumuz yerde kalakalıyoruz. zırhımızı çıkarırsak çarkın dişleri acıtıyor canımızı, kimi zamansa yükün altında ezilmekten korkuyoruz.
bazı zamanlar çark o kadar hızlı dönüyor ki korkudan sımsıkı kapıyorsun gözlerini ve tekrar açtığında bir uçurumun kenarında buluveriyorsun kendini. uçurumun aşağısına doğru bir bakış bir de geriye...şimdi iki seçenek var önünde: ya ayağını yerden kesip sonsuz boşluğa bırakacaksın kendini, ya da çekilip uçurumun kenarından, burnunda yaşanmışlıkların genzi yakan kokusyla yola devam edeceksin.
zor olanmış gibi görünse de kolayıdır kendini sonsuzluğa bırakmak. peki sızıları dindirmek için her şeyi sonlarndırmak doğru mu? mutlulukları da gözden çıkarmak. en iyisi acılara rağmen devam etmektir yola...