bir ahmet erhan şiiri:

"atım öldü. avradım beni sevmiyor. silahım suskun
sırtımdan kaç güneşi aşırtarak yürüdüm. yok.
damarlarımdaki alkollü kolonyayla sildim.
yok. yükseklik korkumu dirseğimle dürterek
kentin bütün üstgeçitlerinden geçtim
evlerde kabuk bağlayan yaralarımı dışarıda rüzgar örseliyor

atım öldü. avradım beni sevmiyor. silahım suskun
yok. sevgilim. olamadım. İçkilere daha bir dadandım
1182734. mesai saatlerinde aranılacak. yok.
artan her günüm sanki ölüme ekleniyor...

atım öldü. avradım beni sevmiyor. silahım suskun
kiraz dalına asılmış bir mendil gibi kaldım
bekliyorum tarihin kaçınılmaz fırsatlarını
yok. sevgilim. duasız bir din arıyorum. yok.
leyli bir uyku. alnı örselenmemiş bir insan
gece yatıya gelen bin bir umut. gündüz giden bir ehli müslüman
yağıyorum durup durup bütün yağmurlarımı

türklerin anayurdundayım. yalnızım. alkol. yok.
savunduğum herşeyin savunmaya geçtiği. tanrım
yok. boğulsam cezir oluyor, yaşasam med.
artık evcil olan kelimeler aranıyorum;
oda. pipo. kitap. Çocuk. ev. aile. İş. otobüs.
atım öldü. avradım beni sevmiyor. silahım suskun

ancak otuzüç gün üç gece ağlasam avunurum
yok. küçük asya'dayım. ninem rum. dedem yüzbaşı.
kanım a rh pozitif. Çok bira içince negatifleşiyor.
yok. sevgilim. bilemedim iki taşı çatıp bir yapı kurmayı.
atım öldü. avradım beni sevmiyor. silahım suskun

kanım çekiliyor dünyayı böyle düşündükçe
yok. sanki durup dururken saçlarım seyreliyor.
sıcak oldu. genleştim. konformist filan oldum.
yenik bir hayvan büyütüyorum koynumda. yok.
atım öldü. avradım beni sevmiyor. silahım suskun

at. avrat. ve silah. su. ateş. ve toprak.
bütün dinleri böyle kandırarak dinimi buldum
Öldüğüm gün davula üç kez vurulacak. tören. yok.
kalbim. bir ayrılığı çalıyor kampana. tren.
yok. seni istasyonlarda kaç kere öptüğümü sayamıyorum
atım öldü. avradım beni sevmiyor. silahım suskun
365'le 35'in çarpımı neyse ona göre kurdum kendimi
ondan ötesini ister eksilt ister çoğalt

devrim misin nesin ver artık şu adresini. yok.
İnkılap! İnkılap! İnkılap! İnkılap!"