hayat bir sinüs egrisidir* derdi benim hayatimdaki bilge. yasayan tüm canlilarda görmek mümkün bunu hayat gercekten inisler cikislarla dolu bir egri, kimi zaman hic düzelmeyecek gibi gelsede...

(sarki: nev - bu dem)

simdi biran icin soyutla kendini herseyden ve farzetki yasayan herkes yokolmus sadece sen varsin, tüm dünya senin. biraz daha ileri saralim adaptasyon surecini filan gecelim direk tek basinaligin 1. yilini doldurdun varsayalim... simdi söyle bir düsün bakalım ne kadar degisirsin?
üzerine giydigin kiyafetin markasina,rengine, modeline bakarmisin? hepsi bedava hepsi senin? ya nerdeydi bu lacoste diye dolasirmisin? sicak tutacak ne varsa yakininda giyersin biter.
ne zevk verir sana ? en iyi oldugun oyunda rekorlar kirarmisin? görecek kimse yoksa ne anlami var en iyi olmanin?
yada vücut gelistirirmisin?yamac parasütü yaparmisin? mucevher?,makyaj?...
uzar gider bu liste paylasacak kimse yoksa 2 sey disinda hersey anlamsizlasir;
1- yine damak tadini korursun, en sevdigin yemekleri yemeye calisirsin, lacoste icin yurumezssin ama simit yerine pizza yemek icin emek harcarsin
2-yine cinsel isteklerin olur,hormon salgilarsin ve elinden geldigince *)bu istegini gidermeye calisirsin

bu ikisinin disinda kalan herseyi aslinda baskalari icin yapiyoruz, hep birileri bizi daha iyi görsün diye kendimize hedefler koyuyoruz, sanki 7 miyar * insan arasinda bir yaris var bitmek bilmeyen "en iyi" olma cabasi.oysa herkesin birbirine karsi üstünlük saglayabilecegi bu kadar cok sey varken tek basina en iyi olmak imkansiz en iyi basketbolcu sen olabilirsin ama senden daha iyi golf oynayanlar vardir, en hizli söför sensin,asfalt faresisin mesela ama bisiklete binmeyi bilmiyorsundur bu örneklerde para ,ask, egitim konularinda cogaltilabilir. yani hepimiz surekli olarak birilerinin bizden daha iyi oldugu gercegiyle yuzlesmek zorundayiz, dogamiz geregi bencil oldugumuzdan bununla yasamak hepimiz icin zor, insan beyni cevresindeki olumsuzluklari daha cabuk algiliyor ve daha cok benimsiyor, sahip olduklarimiz yetmiyor daha fazlasini istiyoruz buda bizi sürekli mutsuz olmaya itiyor. dünya fazla kalabalik sanirim...

bütün bunlar hayata küsmek icin yeterliyken birde kendimize yol arkadasi diye sectigimiz insanlarin gozunde kaybeden olmak insanda ölme arzusu uyandirir, evet bu 7 miyar insanda kacinci olacagin mechul ama en azindan senin ve hayat arkadasinin cevresinde ilk 5 e girmek istersin basaramadigini hissedersen *dayanamazsin,önce "vay ben böyle kaderin" der isyan edersin sonra"niye yasiyorumki"olursun, ailendekilerin varligi seni nefes almaya zorlar ve sinüs egrisinin yukselise gectigi gune kadar ruhun azap cekmeye devam eder, o gün geldiginde hersey renk degistirir ilk cümlen "hayat güzelmis" olur, kesin olur...