yüce yaratanın 99 tane sıfatını da içinde barındıran tek kelime "allah" dır. tanrı'nın anlamı ise tektir ve "yaratıcı"dır.
cünkü benim rabb'imin bir tek sıfatı yoktur. onu sadece yaratıcı olarak görmüyorum, o'nun bütün sıfatlarını az çok biliyor ve o'na allah derken bunları ruhumun derinliklerinde hissediyorum.
lakin nasıl hitap ettiğiniz ve ona ne anlam yüklediğiniz sizin insiyatifinizde kalmakla beraber, ben rabbime islam öncesi türklerin bildiği tengri'den ziyade, hristiyanların "god" dediği ve türkçesi "tanrı" olan 3leme inancından çok uzakta kalmak için, "allah" demeyi tercih ediyorum. ama tanrı diyene de elbette lafım olamaz, onu suçlamayaz hakir de göremem. herkesin duygusu düşüncesi, yüreğindeki sevgi, farklıdır ve bunu (gkbz: allah bilir).



bu kavram tamamen hissedip hissetmemekle ilgili, insanın bu kelimeye yaklaşım biçimiyle ilgili.
ama niye bu kadar önemli ki nasıl seslenmek ?

yaradan bizi o'na nasıl hitab ettiğimizle, o'na nasıl seslendiğimizle ilgilenmiyor ki. o'nun için ne yaptığımıza bakıyor.
tanrı demişsin allah demişsin, ne farkeder?
namaz kılıyor musun? oruç tutuyor musun? ona şirk koşuyor musun koşmuyor musun? ona ibadet ediyor, ve sadece ondan medet umuyor musun? onu ne kadar düşünüyorsun ve ona kulluk edebiliyor musun?
olay bundan ibaret.

mesela buna benzer bir konu da türkçe ezan meselesi.
allah aşkına kimin umrunda bunlar? niye bu kadar şekilciyiz? bu kadar saf olmamalıyız.

hala birilerinin tipine, şekline, ağzına, burnuna, nasıl konuştuğuna takılıp duruyoruz.
(bkz: boş beleş işler)