tek başına sahur sofranı kurman, yemeğini yemen, monologlar geliştirmen, her zaman ailenle izlediğin sahur programlarını bu defa bir ay boyunca kendi başına izlemek zorunda olduğunu kabullenmeye çalışman (programsız geçecek bir de 9 ay var tabi) ve dahası "bugün var yarın yok" gerçeğinin ve ebedi yalnızlığın bir kırıntısının bile ne kadar zorlayıcı olabildiği karşısında canlı canlı tanıklık etmen, bu duygu adına yoğunluklu olarak geçirilen anlar olarak kabul edilebilir.