benim annem takar bundan. ninelerim de takar. teyzelerim de... komşu teyzelerim de. çok severler dini siyasete alet etmeyi. hep derler ki ne zaman rahat rahat dolaşacağız bu ülkede kınanmadan, üstelik bu kadar müslüman yaşayan bir ülkede. evet karıştırırlar dini siyasete ama anca bu kadar.
geçen gün yeni kazandığım üniversitenin kapısına kadar gittim annemle. tedirgindim. anneciğim de benimle girmek isterdi o kapıdan. mani oldum. "anne belki bir şey derler, üzülmek, gerilmek istemiyorum" dedim. "tamam" dedi " ben seni şu bankta beklerim"
sustum...çünkü korkaktım. kınanmaktan çok korkuyordum.
yine geçenlerde çok komik bir dergi müstakbel first lady mizi çizmişti kapağında. annem görmüş bunu internette. içeri girdim ben de görünce bu traji komik kapağı , dilimin ucuna çok şey geldi. hatta protesto etmek için kapanmayı düşündüm. ama sustum, yapmadım. çünkü korkaktım. inançlarımı savunmaktan acizdim. acaba gerçekten inanmıyor muydum?
bugünlerde üniversite kayıtlarımı bekliyorum. babamla gideceğim kaydımı yaptırmaya. ve susarak gideceğim. giderken de sessizce şuncacık bez parçasına daha ne anlamlar yükleyeceklerini, ne isimler takacaklarını merak edeceğim. malesef. çünkü ben bir korkağım.