kabullenme derecesinde artar huzur; ama bazıları bırakamaz farkındalıklarını evden çıkarken, her yere taşırlar onları. bu yüzdendir üzerlerindeki ağırlık.

düşünmemektir huzur, inanmaktır. bunu yapamayanlar idealarla nereye kadar gidebileceklerini düşünürken, pencereyi açtıklarında karşılarına çıkan gerçeklere gereğinden uzun süre baktıkları için boşveremezler, küçüklüklerinden beri dışarıdakilere bakmaktan, dışarıdakilerden biri olmaya vakit bulamadıkları için karışamazlar kalabalıklara, bırakamazlar kendilerini çoğul bir huzura, aynılıktan gelen.

ne doğayla, ne eğitimle, ne yetiştirilme tarzıyla açıklanamayan farklılıkları beyinlerine işlemiştir, bunun bir hastalık olduğuna inanmak isterler çünkü eğer öyle ise gelip geçicidir.

ama gelip geçmez onlarınki. karışamazlar topluluklara, dalamazlar kalabalık huzurlara, bulamazlar içlerinde bir aynılık.

huzura satamazlar kendilerini; kendilerini atabilseler, geriye kalacak şeyden emin olamazlar.

devam ederler..