o gözlerini açarken hayata ben vardım yanında.o düşerken yerinden ben tuttum elinden.o ağlarken yanımda yuttum gözyaşlarınıda.o anlattı ben dinledim.ben anlatmadım anlatamadım.

bir abinin sorunları olmazdı olmazdı.

onun gözlerinden akarken yaşlar benimkiler sel olup içime doldu.sonsuz bir hayata gidiyoruduk sanki birlikte taki içimdeki yaşlar artık dışarı çıkacak birere delik bulmaya başlyana kadar.acı olsansa delikleri, elindeki iğneyle açan kişi...

işte o an tapladı, etrafa binlerce beyaz tüy saçıldı artık onu kanatlarının altında saklayan bir koruycu yoktu olması gerekende buydu.bir ağabeyden dost, olmuyordu.

işte o an başladı büyümeye rea büyüdü büyüdü.o büyürken hep izlendi ama bilmedi.düştü kaldıran oladı.ağladı yaşını silicek kimseyi bulamadı.işte o an bir dost çıktı geldi, eski abi yeni dost...yeniden tuttu ellerin ve kantlarını son bir kez çırptı yürekten artık bir abi kerdeş gibi değil iki dost gibi uçuyorlardı sonsuz semalara.

ayaklarını yere bastıklarında çözdü kantalrını ona bugüne kadar yapamadınığını yapmak için, bir dost gibi sarılmak için.zor olsada alışmak artık biliyordu o da kendiside.hiç değişmemişti, sadece örenmişti örenen yalnızca o değildi ben de öğrenmiştim abiden abi dosttan dost olabileceğini...

ve şimdi diğeri hayata gözlerini kaparken, açarken olduğu gibi yanında olmaktı tek temennisi...