normalim. utanılacak kadar normalim, hayatımda yapmayı istediğim hiç bir şey yok. hepsini birileri yada bi şeyler parçaladı. 22 yaşındayım 22 kat duvarım var. ben örmedim hepsini, benim için fazlasıyla zor. annem koydu bi taş, sonra babam, arkadaşlarım, öğretmenim, antrenörüm, yök, patron hepsi birlik oldular..

3 domuzun hikayesi vardı hani nasıldı ? biri odundan yapmış evini biri samandan, biride betondan .. kurt gelmiş üflemiş yıkmış 2 evide.. son evi yıkamamış öyle bi sağlammış.. betondan.. ben bunu neden anlatıyorum peki ? o 3 domuzda benim duvarlarımın arasında şimdi köşe kapmaca oynuyorlar, çokda sevimliler üstelik hiç korkmuyorlar kurttan, öyle bi yıkılmaz duvarlarım var.

çok sıradan bi hayatım var, sadece gitmek istiyorum, ve fakat duvarlar o kadar kalın ki hiç bir yere gidemediğim gibi, uzaktan bakınca gayet sakin ve sabit görünüyorum.

alışıyorum sonra, hiç bir şey yapmamaya, sövüp saymak, sıradan şeyler yapmayı kabulleniyorum, biliyorum bu ben değilim, ama kabul edince ben olmuş oluyorum. suda yüzen ördeği alırken bile satıcıyla pazarlık yapmıyorum, öyle bir kabullenmişlik var yani.. oysa adam beni kazıklıyor bariz yani el kadar oyuncağa da verilmez 10 lira, içimle kavga halindeyim, manyak mısın kızım söylesene adama o kadar pahalı olmaz de, diyemem diyorum ayıp olur.. hee adam seni soyup soğana çevirirken ayıp olmuyo di mi? - olsun ekmek parası onun - iyi de haftalık ekmeğini senden mi çıkarcak canım aa ! hem o değilde sen niye o ördeği alıyosun yaa! - bi çocuk gördüm çok içli bakıyodu, annesi almadı, ona vericem ayrıca susar mısın sen biraz adama boş bakıyorum seninle konuşmaktan hayır bıktım senden ne canım bi insanın iç seside bu kadar olmaz ki çen çen çen, bırakıcam seni bi cami avlusuna sahibinden hazır 22 model hiç susmadan konuşan mali danışmanlık görevi yapan iç ses! hayret bişisin yaa bi sus.. abi, ver sende şurdan 10 tane ördek ver hepsini alıcam! - hah..salak...

iç sesimle bile çatışma halindeyim bide duvarlar büyük bi yankı .. bi yankı, hayır kendi sussa yankısı kalıyor.. peh !! öff bi sittiriym ordan yaa ! durduk yere kendimle kavga etmeye başladım yine, akıllı olmadığımı zaten biliyordum ama deli olmadığıma inandırmaya çalışıyorum kendimi..

-gülme insanlar sana bakıyor, yada telefonunu aç konuşurmuş gibi yap, yani seni tanımayan insanlar bırak normal olduğunu düşünsün..
-ben zaten normalim ki? utanılcak kadar normalim.
-bok.
-peki..

böyle günlerin birinde hiç de normal olmayan birini görüyorum. adı "deli" aslında değil ama ben öyle koydum. gülüşünü hissediyorum, sesini duyuyorum içim kediler cırmalıyor, midemde kelebekler uçuşuyor, sesim kısılıyor.. istiyorum ki hiç susmasın ama sonra.. sonra işte..ona her şeyi söylüyorum, kendi iç sesimle bile kavga ederim ben diyorum, kıramadığım zincirlerim bırakamadığım alışkanlıklarım, altından kalkmayı beceremediğim sözlerim var diyorum. tüm iyi niyetimle anlatmaya çalışıyorum ve fakat çok kararlı "sevicem ben sen karışma" diyor.. hayretler içerisindeyim, onunda gidesi var. durup durup gitmek istiyoruz. hem o gidişlerin adamı aslında, geri dönülmez bi yola girmiş bi zaman, sonra korumuş onu bişeyler, istememişler, "daha" demişler, "senin değiştirmen gereken bir dünya var"..

labirentin içindeyim, tehditleri savunuyorum, "git " diyorum, "çok üzülürsün" diyorum, "bırak normal normal yaşayayım ne olsa kabul ettim, alıştım" diyorum.. ısrarla söylüyor "sevicem işte", oda yetmezmiş gibi.. kalıcam var mı diyor.. gidesim yok! kal diyorum bende.. dedim ya.. deli işte.. geldi şimdi oturuyor benimle labirentin üstünde.. poşette getirmiş 2 tane kar yağarsa kayarız yokuş aşşağı diye..

böyle bişey işte aşk sanırım..