hayat hep acımasız buna alıstı insanoglu.insanoglunun asıl alısamadıgı anlatamamak...
paylasamamak kendini anlatamamak bugüne kadar hep denedi insanoglu ilişkiler kurmayı mutlu olmayı ve anlasılmayı...
ama hiç bir zaman basaramadı.eskiden insanlar daha iyi anlasırlarmış gibi geliyor bana sanki o zaman menfaat denen bencillik denen garip ve köreltici duygular yokmuş gibi geliyor.
nasıl oluyor da bugün insanlar olarak böyle çekilmez böyle yıpratıcı ilişkiler kurabiliyoruz.toplum olarak ve birey olarak katliamların oldugu sevgilerin tamamen menfaate dayandıgı çekilmez bir dünya yarattık kendimize.herkes kendini kurtarma kendi menfaatini yasatma derdinde.artık birbirini çok sevdigini dile getiren iki sevgili bile gün geçmeden düşman olup birbirlerinden nefretle söz edebiliyorlar.bu nasıl bir sevgi anlayısı birbirlerine ask sözcükleri fısıldayan ama kavga etmeye baslandıgı an iki tarafta gardını alıp nasıl hatalar yüze vurulup savasabiliyorlar.
bizim kendi toplumumuza has hiç bir zaman kopmayan o aile bagları bile ne hale gelmiş durumda kimsenin kimseden haberi yok.o sıcaklık o aile ortamının verdigi güven ortamı tamamen silinmiş yerini kasvetli koca bir boşluk almış.sevmenin aslında ne kadar güzel bir duygu oldugunu unutmuş ve bu savasa topyekün katılmışız yazık.artık sevememekten güzel duygular hissedememekten ve huzur bulamamaktan çok rahatsızım.belkide toplum olarak bireylerin bu kadar çok bunalıma girmeleri ve yasama zevkini kaybetmeleri bu boşluktan kaynaklanıyordur...
ama artık bu konuda bütün ümidimi yitirmiş durumdayım insanları ve gelişen olayları durduramaz ve önleyemeyiz düşüncesindeyim.