birbirlerini delicesine seven iki insanın etrafa sevgi saçan bakışlarıyla, öğrencilerin okul muhabbetleriyle, takım elbiseli şık giyinimli bay ve bayanların buram buram ciddiyet kokan duruşlarıyla, kimi işçi kimi esnaf olan değerli vatandaşlarımızın ekmek parası için yeni bir güne besmele ile başlayacak olmasının verdiği huzur dolu kokusuyla, yaşlı ve yorgun teyzelerimizin tatlı bir gülümseme ile kendilerine yer veren insanlara teşekkür etmesiyle, hamile bayanlarımıza yer verilmesinin bende yaşattığı gurur tablosuyla, toplum içersinde yüksek sesle telofonla konuşan güzel insanlarıyla, vagonun en köşesinde genç arkadaş gurubunun yerlere oturarak nara atarcasına tatlı gülüşleriyle, içlerindeki insanlığı hala yaşatarak kendinden yaşça büyük bir insana yerlerini vererek yeni genç nesile örnek olmaya çalışan kişileriyle, sabah trafiğinde kendisini metroya atarak kalabalık üstüne kalabalık ekleyen iş adamlarıyla, oturduğu yerden etrafını gözlemleyen insanlarıyla ve sanki birer bütünmüşcesine batıkent kızılay arası umut yolculuğuna çıkan yurdumun güzel insanlarıyla beni bir kez daha hayata bağlayarak insanlığın ölmediği umuduyla yaşamama vesile olan metromdur, metromuzdur...*