ağlamak çaresizliktir...
insan fıtratı gereği güçlü bir varlıktır. girdiği her savaşı kazanabilir katıldığı her mücadelede galip gelebilir her fikir tartışmasında başarılı olabilir fakat hayat boyunca tek savaşında daima yenilmek mecburiyetindedir işte bu savaşı da duygudur...
nefrettir,kindir,insanlıktır,sevgidir hepsi bir arada yaşanır yaşatılır fakat hiç bir zaman bu savaşın galibi insanın egosu olamayacaktır işte bu savaşı kazanamadığı her daim çaresiz kalacak ve ağlayacaktır...

ağlamak sukunluktur...
insanın dilidir her duygu yenilmesinde kendine tercüman olan. o dilini ne kadar iyi kullanırsa mağlubiyetin yıkıcı duruşundan o kadar çabuk çıkar fakat hiç bir zaman bu dili kullanamamıştır insan çünkü her kullandığında mağlubiyetini unutmuş fakat ikinci kez bir kez daha mağlup olduğu görmüştür ve asla tercüman olamamıştır dilindeki esarete ve suskun kalmıştır suskun kalacaktır ve ağlayacaktır...

ağlamak yalnızlıktır...
yalnızlık allah'a mahsustur. ademoğlu hiç bir zaman yalnız kalamayacak şekilde medeni yalnızlık çektiğinde de çıldırabilecek kadar ilkel bir varlıktır...ve hiç bir yalnızlığı egosu kabul etmez hiç bir tek başınalığı ruhu sindiremez fakat zaman zaman yalnızlığa ihtiyaç duyar ama yine de yalnız kalamaz çünkü aklı,davranışları düşünceleri dili ve duyguları her zaman onunla beraberdir ve işte bir tek ağladığı zaman yalnız kalabilir çünkü ağlamak çaresizliktir davranış gerektirmez,çünkü ağlamak suskunluktur dil gerektirmez ve çünkü ağlamak yalnızlıktır duygu gerektirmez...