h.salih zengin'in gazoz kapağı/orta ikiden terk çocuklar için denemeler/ isimli kitabından bir yazı.

her geçen gün hızla değişerek modern zaman insanlarına dönüşen eşya alma derdine düşen, cep telefonunu beğenmeyen, yeryüzündeki tek sorunun mağazada beğendiği elbisenin kendine uygun bedeninin kalmamasının olduğu zanneden, hiçbir şeyi eskitmeden her şeyi sürekli yenileme derdinde olan tüm bunları yaparken benden giderek uzaklaşan arkadaşlarımı hatırlatan yazı.

''bir şey var ki, sana, bana ve bize dokunuyor. farkında olmadığımız bir şey bu. bunu sana nasıl anlatacağımı bilemiyorum. ama ondan sonbaharın ortası olan bu yazıda söz etmek istiyorum.

ağır bir kamyon gibi yaşadığımızı söylesem…

aramıza binlerce şey giriyor desem.

dostlukların daha çok eşyalarla kurulduğunu, kalbimize ve dilimize sığmayan binlerce yükün bulunduğunu seslensem…

evinde bulunan o büyük saat, on iki kişilik yemek masası, oturma grupları, kredi kartları, banka cüzdanları, giymediğin elbiseler, gereksiz bir sürü eşya, televizyon, bilgisayar… bütün bunların sen olmadığını söyleyiversem. bunlara aslında gerek olmadığını fısıldayıversem…

oysa evini süslemek için bir çiçeğin yeteceğini anlatabilsem…

hesaplı yaşamanın anlamsız olduğunu, bütün bunların bir gecede kırılıp dökülebileceğini söylesem…

dışarıda olanlar dışarıda kalsın, içeriye taşımamalısın desem…

her gün birbirimizden ayrılıp giden insanlar gibiyiz desem…

bir ev dolusu sessizliğin nasıl bir şey olduğunu bir kere görmeni dilesem…

hemen herkesin yaşamının birbirine benzediğini sen de bilebilsen…

belki bunları başarmak gelmez elinden. ama ne olur bir kerecik denesen.

galiba söylemek istediğimi yine anlatamadım. Öyleyse sadece şu cümleyi okumanı istesem:

o eşyalar arasında kaybolup duran sen misin? sen gerçekte, balkonundan görünen arka bahçedeki ağaçsın. bunu biliyor musun?''