- toplu yaşanılan bazı yerlerde çeşitli öğünlerin beraber yendiği büyükçe yer. bir bölümünde yemeklerin servis edildiği tezgah, geri kalanında masa ve sandalyeler bulunur. gece de kalınan yatılı okul gibi yerlerde bütün öğünler servis edilirken, tam gün eğitim yapılan okullarda sadece öğlen yemeği verilir.
yemekhane yemekleri, tost-sandviç türü gıdalardan bıkan bünyeler için ilaç gibi gelecekken, evin sıcaklığından hayli uzak olduğu için evi özlemenize neden olacaktır. "annem bunu bu kadar sulu yapmaz benim" "bizim evde de hep salça koyulur buna. burda koymuyorlar." türü diyaloglar yaşanabilir.
yemekhanelerin hepsi öyle midir bilmiyorum ama bizim okuldakinde bıçak vermiyorlar. liselerde şiddet konulu onlarca şeyden sonra vermemeleri daha iyi zaten, ve her yemekte bıçak kullanacak da değiliz, ama bazen öyle lazım oluyordu ki. oluyordu dedim çünkü artık gitmiyorum. dürümlerimle mutluyum ben. yemekhaneyi, en büyük düşmanı olan kantinle aldattım.
- tüm sebze yemeklerinin aynı koktuğu,makarna ya da pilavın sürekli verildiği.pilav varsa bir gün sonra yoğurt çorbasının çıkmasının kaçınılmaz olduğu.fazla olan sebzelerden,kıymadan..vs çorba yapılıp konan.aslında öğünlük besin ihtiyacımızı karşılamaya yönelik kurulmuş yerlerdir.
fiyatları artırınca öğrencilerin protestolarıyla karşılaşırlar ama bazı çıkıntı grup yediğinden,protesto umursanmaz,fiyatlar düşmez,grup dağılır,yemeğini yer paşa paşa...
- çocukluk kâbusudur kimileri için.
- bir türlü sevemedim bu işi ben. belki de hep kötülerine rast geldiğimden bilemiyorum. ama yemekhane deyince aklıma hiç de hijyenik temiz yerler gelmiyor nedense. kirli çatal kaşıklar, kirli masalar, yağlı yemekler, yağda yüzen makarnalar, kötü kokular, kirli yemekçiler, kirli hareketler.. ağladığımı biliyorum.. aç kalmayı ya da çubuk krakerle geçiştirip evin yolunu gözlemeyi tercih ediyordum. yıllar geçti böyle. ilkokuldan ayrılınca nasıl da sevinmiştim..
ortaokul, lise normal geçti. oh be dedim.. ya kantin ya da evden bir şeyler yapıp yiyerek. sonra üniversite.. okuldaki kantinde hiçbir şey yok diyerek arkadaşlarla gittiğim ilk yemekhane tecrübemde anılarım canlandı.. böyle nefesim kesildi bir an.. yoo yooo.. hiçbir şey değişmemişti.. bu yemeğin adı ne dediğimde? - neyse ne yemek işte cevabını almıştım bir kere.. hayır yemek ayrımı yapmıyordum ama ne yediğimi de bilmek istiyordum.. tatları ayırt etmek istiyordum.. gözümü kapatıp yedim tabii.. sonra 4 yıl boyunca ya bir ya iki oldu uğradığım..
ilk güzel yemekhane deneyimi, iş yerinde oldu. iş arkadaşları "yemeğe gidelim" deyince, dışarısı sanmıştım. yemekhaneye indik. off dedim, hevesim kırıldı.. sonra etrafı gördüm gayet temizdi. yemekler ayrı tabaklarla veriliyordu. çeşit boldu vs. ama tezgah önünde nasıl bakıyorsam, bir adam dedi ki "gelin mutfağı da gösterelim isterseniz?" çok utandım tabii, ama "gel gel için rahat etsin" deyince gittim. "ben de sevmem yemekhaneleri de burası iyidir" dedi.. gezdik gördük, kıyafetleri, eldivenleri, malzeme ve markalar.. güzeldi.. kaldığım iki yıl boyunca güzel beslendiğimi düşündüm. iki yıl bütün yemekçi amca ve teyzelerle mesafeyi açmadım.. iyi geçti..
işte efendim yemekhane deyip geçmeyiniz, insanlar üzerindeki ciddi psikolojik etkileri oluyormuş, bunu gördüm öğrendim ben..
- yemek yapılan bir yer olması münasebetiyle insanoğlu kendisinden çok şey bekliyor bence. yemekhane demek ille de güzel güzel yemekler yapmak, temiz çatal kaşıklarla yemek yemek olmamalı bence. önemli olan bağışıklık sisteminizi güçlendiriyor mu güçlendirmiyor mu? ona bakmak lazım. yani yemekhane sosyal bir bağışıklık kazandırma sistemidir evet. *
Vampircik - 2005 - 2015
sözlük hiçbir kurumla bağlantılı olmayan birkaç kişi tarafından düşünülmüş bağımsız bir platformdur.
sözlük içerisindeki yazıların tüm sorumluluğu yazarlarına aiittir. sözlük bu yazıların doğru olduğu hakkında bir teminat vermez.
yazılan yazıların telifi bize ait değildir, çalınız çırpınız ama kaynak gösteriniz.
sözlük sistemi ile geliştirilmiştir.
