sapsade, basit, biraz da argo içerikli bir dille samimi işler yapan adam. nadiren verdiği röportajlardan birinde çocukluğunun holden caulfield'a benzediğini söylemiştir yazar. hayatı boyunca hep saklanan, abartmayı sevmeyen, yapmacıklıktan uzak duran biri olmuştur.
"...ortalık oldukça sessizdi, çünkü bizim ernie piyano çalıyordu. herifin piyanoya oturması bile, tanrı aşkına, kutsal bir şeydi sanki. yani, hiç kimse onun kadar iyi çalamazdı. piyanonun önünde kocaman lanet bir ayna vardı, ernie`nin suratına da iri bir spot lamba çevirmişlerdi, böylece o piyano çalarken suratını seyredebiliyordunuz, parmaklarını değil ama; o kocaman moruk suratını yalnızca... yemin ederim, ben bir piyanist ya da aktör filan olsaydım ve bu sersemler de benim olağanüstü biri olduğumu düşünselerdi, bu durumdan nefret ederdim. beni alkışlamalarını bile istemezdim... ben piyanist olsaydım, gider bir kenefe kapanır, öyle çalardım..."
sözleriyle de, holden'ın ağzından bu tipleri eleştirmiştir.
gündelik hayatın rutininde kendine yabancılaşmış,dahası aslında içi acıyan ama bunun nedeninin bu yabancılaşma olduğunu bilmeyen,bilse de kabullenemeyen sıradan insanların kayboluş öykülerini anlatır...ama kahraman ya da antikahraman değildir bunlar...öylesine sıradan, öylesine bizdirler...iç burkar ve sorarlar bazen '' dokuz Öykü''nün ikinci hikayesindeki eloise gibi;
''...''ne iyi kızdım ben'' dedi yalvarırcasına, ''öyle değil mi?''....''
''salinger: bu yuzyılın ironik ve miskin batılısı.''
dün kaybettiğimiz, amerikan edebiyatı'nın önemli isimlerinden yazar. münvezi kişilikli bir adammış, fotoğraf çektirmekten, röportaj vermekten ölesiye kaçınırmış.
az ve öz üretmiş, the catcher in the rye (türkçe'de gönülçelen ve çavdar tarlasında çocuklar adlarıyla mevcut), nine stories, franny and zooey, raise high the roof beam, carpenters and seymour: an introduction adlarında dört kitabı ve değişik yerlerde yayınlanmış 20 kadar daha öyküsü var.
okuduğum hikayeleri demir yumruk gibi, bitirince bir süre uzaklara bakma, düşünme isteği uyandırıyor insanda, bugünün tüketim toplumu standartlarının çok dışında yani, okudum, geçtim, unuttum diyemiyorsunuz. tekrar tekrar okunması gereken öyküler...
ne diyelim, toprağı bol olsun...
27 ocak 2010 tarihinde 91 yaşında ölen amerikan romanı'nın son büyük çınarlarından biri... gönülçelen'ini (catcher in the rye) unutmak ne mümkün. kaç yazara nasip olur ki 3 kuşağı tek bir romanla etkilemek. o öyle bir dehaydı işte. romanlarını üniversitede tanıdım. ders konusuydu o romanlar üstelik. ders konusu olmadan önce okumak, derste ise incelemek ayrı bir keyifti.
The catcher in the rye namı diğer gönülçelen veya çavdar tarlasında çocuklar adı her ne olursa olsun gelmiş geçmiş en güzel kitaplardan biridir. Kitabın baş kahramanı holden caulfield gerçekten de esaslı bir karakterdir.
sözlük hiçbir kurumla bağlantılı olmayan birkaç kişi tarafından düşünülmüş bağımsız bir platformdur.
sözlük içerisindeki yazıların tüm sorumluluğu yazarlarına aiittir. sözlük bu yazıların doğru olduğu hakkında bir teminat vermez.
yazılan yazıların telifi bize ait değildir, çalınız çırpınız ama kaynak gösteriniz.
