ankara olanca karmaşasına rağmen kendi içinde düzenli bir şehirdir, bir çok şehirde olmayan garip bir huzuru vardır, kaldırımlardaki yaşı kemali çoktan geçmiş kestane ağaçlarının altında yürümek huzur verir insana. tepeleri, inişleri, çıkışları, yokuşları vardır. kar yağdı mı patinaj yaptırır adama. tiyatroları güzeldir, devlet tiyatroları bile güzeldir, sinemaları da güzeldir. sinemada insanlar birbirleriyle muhabbet etmezler, susturmak zorunda kalmazsınız. böyle yerlerde nasıl davranılacağını bilir ankara'da yaşayanlar.
ankara'da yaşamak zorunda olan deniz kenarındaki bir şehirde doğmuş, yetişmiş bir kişi bu şehri sever, ankara'nın baharına, sonbaharına aşık olur, ankara'da aşık olur, yokuşlarını çıkışlarını çok sever, her çıktığı yokuşta tepede onu bir deniz manzarasının bekleyeceğini hayal eder, her yokuşu çıkarken, tepede burnuna gelecek yosun kokusunu, ona selam verecek martıların çığlıklarını hayal eder. her yokuştan hayal kırıklığı ile iner, deniz yoktur. yokuştan omuzları aşağıda iner, öteki yokuşa kadar, öteki yokuş çıkışı yeni bir umuttur.
deniz kenarında büyümüş biri olarak ankarayı sevmiş birisi olarak orası ile ilgili bir tek kötü izlenimim vardir. ankara'da yolda insanlar üstünüze üstünüze yürür, durusunuz, gelir yine çarparlar;
vladimir'in başına şöyle bir ehemmiyetsiz hadise gelmiştir; vladimir kızılay istikametinden bakanlıklar istikametine doğru yaya olarak seyretmektedir. karşıdan gelen hanımefendinin kendisine bindireceğini sezmiştir, tedbirini alır, kenara çekilir ve durur. kadın hala üzerine üzerine gelmektedir. vladimir "dikkat, önünüze bakınız" diye bağırır, fayda etmez, kadınla gözgözedirler, kadın 30 larındadır, hızlıdır, yürümektedir. hanımefendi çarpmıştır, kızgındır; "önüne baksana der". vladimir; "saatte sıfır kilometre hızla durana adamın üstüne çıktın bir de üstüne bağırıyorsun, yürümesini öğren der", kadın şaşırmıştır, sıfır kilometrenin denklemi ile uğraşadursun vladimir yürür gider. bakanlıklar de ehemmiyetsiz iş yoktur, hepsi birbirinden önemlidir. ankara için sıradan bir yaya çarpışmasıdır, kızılay'daki kalabalık birbirinin üzerine doğru yürür gider.
olur olmaz her yere kondurulmuş acaip şekillerdeki üst geçitleri ve denizin yokluğunu kapatmaya çalışan yapay göllerleriyle komik memleketim. bu şehirde yaşamak zorunda kalan herkese sabırlar dilediğim kentlerin başı.
vega grubunun son albümü hafif müzik'te yer alan çok iç yakan bir şarkısı aynı zamanda. hele de siz ankara'dan memlekete giderken sevdiğiniz* ankara'da kaldıysa ve daha yola çıktığınız ilk saniyede şarkı kulaklarınıza çalındıysa o yol* ağlamadan bitmeyecek demektir. sözleri şöyledir:
yağmur dönerken kara
yavaşça süzülenler yola
araba dolusu bi' tuhaf seven
şarkılar çalan söyleyen
sevenlerden biri ben
arkada bıraktığım sen
kim olduğunu biliyorsan
söylesen
ah yağmur dönerken kara
şarkılar var falımda
hepsi sana bu gece ankara
ah yağmur dönerken kara
yine yol var falımda
ister özle, yok istersen hiç hatırlama
sokaklar dolusu şekerli kar kokusu
tunalı'da gezinirken bizde bir kahvaltının tutkusu
acıkanlardan biri ben
arkada bıraktığım sen
kim olduğunu biliyorsan
söylesen
ah yağmur dönerken kara
şarkılar var falımda
hepsi sana, hepsi sana
bu gece ankara
ah yağmur dönerken kara
yine yol var falımda
ister özle,
yok istersen hiç hatırlama...
ayrıca daha ilk ayrılışımda bile* beni ağlatan, kendine kısa sürede bağlayan ve uzun zaman daha kalacağım şehir. okul biter ankara bitmez* seviyorum ya ben burayı*
günler boyu sıcak ve bunaltıcı havadan sonra serin bir yağmurla nefes almakta olan kenttir. Yapılacak olan, elde kahveyle pencere kenarına oturup bach suit'leri dinlemek ve yağmur damlalarının cam üzerindeki yarışını izlemektir.
yakup kadri karaosmanoğlu'nun bir romanı. eserde cumhuriyet türkiye'sinin ilk yıllarını yaşayan farklı kişilerin dünyası. yazarın eleştiri ve özlemleriyle birlikte ele alınmıştır.
bu gece saat 00:00'dan îtibâren iki günde bir yaşanacak olan su kesintilerinin başlayacağı ilimiz. herkes çişini yapsın, abdestini alsın. iki gün boyunca tuvalet yok, abdest bozmak yok. kıçlarınızı tutunuz.*
ya istanbulu ya ankarayı sever insan... ikisini aynı sevebilmek mümkün değilmiş gibi...
ki göremedim böyle bir insanı şimdiye kadar...
bir şehre duyulan özlem ve aşk varsa, ya istanbul adır o, yada ankara ya...
...
"...öyle deme ankarayı sevmeyene bir zulümdür,
bu kadar insanın neden ankarayı bu kadar çok sevdiğini anlamadan
ankarada yaşamak..."
tam anlamıyla memur-öğrenci kenti. herşey saatine uygun olmalıdır. başka bir şehirde bu kadar kravat takan adam ve okul formalı genç zor bulursunuz. sabah mesai başlangıç saatine doğru metro da elini sallasan bu iki alternatif insandan birine çarpan tek kelimeyle "düzen" şehri.
anadolu'nun en büyük incisi.. bir metropol edasına sahip güzel şehir. büyük rakibi istanbul'a kıyasla genel itibariyle kaostan daha uzak, rahatlığa daha yakın.. yıldızlı kurumları* ile türkiye'ye hız katabilecek potansiyelin başında bulunan kent.
sokaklarına 3 yıldan sonra, bugün, ilk defa adam gibi kar yağan şehirdir. en son bundan 3 yıl önce botlarımı giyme ihtiyacı duymuştum. o günden bugüne botlarımı hiç dışarı çıkarmamıştım. şimdi sokağa bakıyorum ve 15 santim kar yağdığını görüyorum. gerçekten güzel bir görüntü. yarın akşam ilk işim kuğulu parkta oturmak, karların arasında şehrin ışıklarını izlemek, yandaki kafeden bir bardak çay alıp sigaramı yakmak olacak.
bir başkadır, eğer yalnız bir öğrenci isen ankara'da. duman kokan kuru soğuk kış akşamları. ykm nin önünde beklerken bir arkadaşını, o sırada orada bekleyen bedenler görürsün. buluşmalar, gülüşmeler. güven parkın o derin mavi soğuyu titretir seni. metro çıkışlarında, kalabalık yalta suratlar, yorgun vehimler.
bazen paran olmaz. kızılaydan yürürsün bahçeliye kadar. demirtepe, tandoğan ve beşevler güzergahı. gurbet ne gurbettir, yalnızlık ne yalnızlık. bir iki damla simit tadıdır ankara. okul cebecidedir, senin tek bildiğin hat budur.
ankada bir başkadır. eğer yalnız bir öğrenci isen.
doğduğum, büyüdüğüm, okuduğum, yaşamımı şekillendirmiş şehir. her geçen gün daha bir istanbullaşan ankarayı artık eskisi gibi sevemiyorum. yaşlandığımda bu şehirde kalamam artık diyorum. o ankara ki beni ilkokul sıralarında tiyatroyla, orta okulda operayla tanıştırmıştı. oysa sınıfımızdaki çocukların yarısı ' soğukkuyu' plastik ayakkabı giyiyordu ve kitap toplama kampanyalarından gelen ders kitaplarını okuyabiliyorduk. gecekondu mahallesi çocukları olarak anne babamızın adını bile duymadığı müzik aletleri çalıyor okulda kurbağa kesiyor, buhar tirbun deneyi yapıyorduk ( 4. sınıf). çocuklar gece vakti 300- 400 metre yürüyüp ahbaplara gelen telefonları haber veriyorlardı.
evet ankarada bu yapının yerini istanbulun kötü bir kopyası kapitalist bir kent modeli aldı. şimdi o eğitimler özel okullarda yok,mevcutlarda da hap yada ot var. çocuklar tiyatro yerine özcan deniz konserine gidiyor, opera sadece ulus civarında bir durak. anadolu medeniyetleri müzesinin ankarada olduğunu bilmeyen bir insan güruhu var. müzik aletine gerekyok artık, i-pod yeterli. hergün bir başka eve hırsız giriyor. alt - üst geçitleri anlayabilene aşkolsun. trafik filan zaten topu dikmiş. terketmek lazım artık. bir sahil kasabasına taşınmak gerek.
24 yilim ankara'da gectiken sonra, bir sinav sonucuyla kopunca sehrimden ki biliyordum zor olacagini, hayatim altust oldu. sehrin kendisi midir, yoksa orada gecen zamanlar midir bilinmez, cok sevdim, her sokagini, her tasini, bakkalini, kirtasiyesini, illaki sinemasini, insanini. hep ama hep guvende hissettim ankara'dayken, korkmadim, gelecege dair sorularim vardi, ankara'da her sey yoluna girerdi nasil olsa, cunku ankara'da her sey yolunda gider, seridi bellidir yani.
disaridan gelenleri kendine benzetmesi vardir baska hicbir sehir yapamaz bunu. universite yillarimda diyarbakirli arkadaslarim da oldu, trabzonlu arkadasarim da. basta hepsi kendi sehirlerindelerdi, ama sonunda ankara'ya/ankaraliya benzediler. tum hayatlari orada gecmiscesine.
sirri nedir bilinmez, sordum kendime, izmir'in sokaklarina bakarken, denizine bakarken, insanlarina bakarken. burada ne eksik, ankara'da burada olmayan ne var diye. hala soruyorum, cevabi var mi artik emin degilim. gri binalarin, karanlik sokaklarin, denizsizligin bir sehri guzellestirebilecegine inanmaniz lazim once.
ankara'da hayatimin sona erecegine inaniyorum, yillar beni nereye goturecek bilinmez ama sonuna geldigimde, aksamustu, cayim elimde, here sey maviye boyaliyken ankara'da olacagim.
sözlük hiçbir kurumla bağlantılı olmayan birkaç kişi tarafından düşünülmüş bağımsız bir platformdur.
sözlük içerisindeki yazıların tüm sorumluluğu yazarlarına aiittir. sözlük bu yazıların doğru olduğu hakkında bir teminat vermez.
yazılan yazıların telifi bize ait değildir, çalınız çırpınız ama kaynak gösteriniz.
