henüz yaşamadığımız zaman dilimi. dünya üzerindeki çoğunluğun öncekilerden daha iyi olacağına dair umutları nedeniyle hep iyiye yorulan, merakla, heyacanla beklenen zamanın 3 aşamasından biri. kötümserler için ise gelen gideni aratır motto'sundan hareketle hiç de iyi şeylere gebe olmayan hadise. (bkz: felaket senaryoları ) (bkz: cehennem tellallığı)
yapamadıklarımızı, yapmak istediklerimizi ertelediğimiz zaman dilimidir. çoğu kişi geleceğin şuandan iyi olacağına inanır. onlara verilecek en güzel yanıt:
bugün dünlerin yarını değil midir???
olacaktır.
bilinmezlikler bütünü. ne getireceği, insanı nereye sürükleyeceği belli olmayan zaman dilimi. umutlar yüklenilen, hayaller ile süslenen bekleyiş. belki biraz avuntu.
dershane test kitaplarında "yüzü ışıl ışıl, ileriye bakan genç" resimleriyle hayalini kurmaya başladığımız, o gençlerin karşısındaki aydınlık günleri gördükçe hakkında daha da umutlandığımız, gaza geldiğimiz, balon gibi şiştiğimiz -allah söndürmesin!- ve hırslara büründüğümüz zamandır gelecek.
geçmiş yılların pırıl pırıl parlayan altın renkli yaz günlerinin yerini alan sarı toz bulutları ve çöl güneşi gözümüzdeki parlaklığı kuruturken; aynı toz bulutları yolun sonundaki açıklığı net bir şekilde görmemize engel oluyor o sıcakta yerden yükselen sıcakdalgalanmayla birlikte. karşıdan bize gelenleri göremiyoruz sanki, her şey çok bulanık... sonra soğuk kış günlerinde sislerle doluyor yolun sonu, rüzgar dişlerimizi takırdatırken mutluluğun hayali bile olmuyor gözlerimizde.... o parlaklık yok artık gözlerde, ışık yok. puslu bir bulanıklık var sadece, artık göz yaşlarımız bile berrak değil adeta.
etrafımızdakiler öyle karman çorman öyle karışık ki nerde olduğumuzu bulamıyoruz, bilemiyoruz. insanlar bir yerlere koşuşturuyorlar, acele yaşıyorlar hep, anlayamıyoruz. onlarla beraber, onların yürüdüğü yöne yürümek istiyorum bazen, peşlerine takılıyorum, kaybediyorum onları çehov'un kızıltüy'ü gibi. ayak izlerini siliyor yağmur, yanımızda bir bilen yok ki iz sürelim.
kimin peşinden gideceğimizi bilmeyip limansız gemiler gibi savrulurken ortalıkta, sislerin ve tozların arasında gerçek dostlarımı görürüm bazen, yanlarına giderim, yüzüm ne kadar duygulu olsa da hayatın tozları maske yapıar yüzüme, sisler gizler gerçek duygularımı ben saklamak istemesem de. hep bir mesafe olur insanlarla aramda....
sonra birinin peşinden gitmekten vazgeçerim. hiç ayak izinin olmadığı temiz bir yol bulurum, bakışlarımı kaldırırım, ışık'ın yoludur bu, tıpkı kara kule'deki gibi derim, izlerim yolu. herkesin yolunun farklı olduğunu bilirim, arkadaşlara sallamasyon el falı bakarken ima ettiğim gibi "bu senin yolun" derim kendi kendime. "şurdan bir başka yol geliyor ve birleşiyorsunuz, görüyor musun?" kendi kendime konuşuyorum yolda yapayalnız yürürken.
"fark ettin mi" diyorum "yollar ne kadar çakışsa da birleşip ayrılsalar da, hep yanyana gidip yolun sonundaki açıklığa birlikte ulaşan hiçbir çizgi yok. hayatında hep birilri olacak etrafında. kimi elinin yan tarafına senden önce varacak kimi senden sonra. ama kimseyle beraber çizilmedi kaderin. hayatın boyunca yalnızsın."
başımı sallıyorum. ilk defa kendimden sıkılmadığımı fark ediyorum belki de. kendi yoluma, kendi ka'ma bakıyorum belki. benim yolumdan yürüyecek insanların var olduğunu biliyorum tıpkı onların kendi yollarına döneceği kavşakların varlığını bildiğim gibi.
yolun bazı yerlerinde çiçekler bazı yerlerinde çamurlar var. karamsar yüreğim "çiçek olan yerde arı da vardır" derken ben gülümseyip "arının olduğu yerde de bal vardır, neaaabbber" diyorum delirme aşamasındayken.
geleceğimizi beklerken ve ona ulaşmaya çabalarken biz, onun sessizce bize geleceğini unutuyoruz belki. o kadar özlemle beklenecek bir şey değil çünkü gelecek. o dershane kitaplarındaki güzel kızlar ve yakışıklı delikanlıların aydınlık gökyüzüne baktıkları gibi bir şey değil o yola bakmak.
yolun sonundaki açıklığa bakıyorum. ve karanlık bir ışık görüyorum.*
bir zamanlar anadolu hayat sigortanın reklam sloganı olan ve demet akbağ'ın sesinden kulaklarımda çınlayan "gelecek de birgün gelecek"i hatırlatan kelime. o gelecek geldi de geçti bile...
"ölmek; ölmeye karar vermek, çok genç biri için, bir yetişkin için olduğundan daha kolay. ölüm genci çok daha büyük bir gelecek parçasından yoksun bırakmıyor mu? kuşkusuz; ama bir genç için gelecek, onun gerçekten inanmadığı, soyut, gerçekdışı bir şeydir."
(bkz: milan kundera)*
az önce eskilerden bir film gördüm cnbc-e de, freejack.biraz bakındım çıktım. 1992 yapımı bir film. herhalde 1995 civarı da parliament cinema clup sayesinde star da izlemişizdir. ilginç filmdi. formula 1 pilotu mudur nedir, adamın biri tam kaza yaparken geleceğe ışınlanıyor. karamsar bir gelecek, isyancılarla ordu kuvvetlerinin sokaklarda çatıştığı, sokaklarında yanmış arabaların, harabe evlerin olduğu fakir muhitler ve son derece parlak zengin, umursamaz insanların yaşadığı semtler. velhasıl bu gelecek kaç yılıymış biliyor musunuz. 2009 :) puuu dedim. adamı kaza anında alıp getiriyorlar geleceğe, sonra ellerinden kaçırıyorlar. bunun üzerine sokaklarda anons yapılıyor. bir tane freejack kaçtı. ona sahip çıkmayın cezalandırılırsınız, hem başına da ödül kondu. yani sıradan bir işlem olmuş ışınlamak. çok tembeliz çok. 2001 a space odysey i kaçırdık, geleceğe dönüşün meşhur uçan arabaları da 2015 te yollarda görmemiz zor gibi, 2009 daki ışınlama muhabbetini de kaçırmışız zaten. ya senaristler çok pis atıyor ya da bilim adamlarımız tembelleşti. yap kardeşim şunu 2109. kimse de sorgulamasın.
sözlük hiçbir kurumla bağlantılı olmayan birkaç kişi tarafından düşünülmüş bağımsız bir platformdur.
sözlük içerisindeki yazıların tüm sorumluluğu yazarlarına aiittir. sözlük bu yazıların doğru olduğu hakkında bir teminat vermez.
yazılan yazıların telifi bize ait değildir, çalınız çırpınız ama kaynak gösteriniz.
